Κόκκινα, μπλε, κίτρινα και πράσινα όχι καραβάκια του Αιγαίου (αν και σε καλοκαιρινό mood), αλλά η δισκογραφία των Baroness πλέον σε σειρά, η οποία έρχεται και δένει με το τελευταίο πόνημα τους, τον διπλό δίσκο “Yellow & Green”. Δεκαοχτώ συνθέσεις που ξεφεύγουν εντελώς από τον γνωστό ήχο του συγκροτήματος, ο οποίος «μαλακώνει» (Mastodon κανείς;) και περνάει σε πιο rock καταστάσεις, με την ψυχεδέλεια πανταχού παρούσα, κάποια σημεία post, φαντασμαγορικές μελωδίες φωνής και κιθάρας, πετώντας σιγά – σιγά τον μανδύα του metal από πάνω τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Αγαπητοί metalheads, θα σας ζητήσω να προσεγγίσετε αυτόν τον δίσκο με ΑΝΟΙΧΤΟ μυαλό και να τον ακούσετε πολλές φορές. Ναι, οκ, δεν έχει τα γρήγορα στοιχεία ή τις βαριές κιθάρες και το υπεργαμάτο riff θα μάθεις στην κιθάρα, άλλα έχει άλλα πράγματα. Μελωδίες, chorus, delay, fuzz, δεύτερες και κυρίως καλές συνθέσεις. Δεν έχουν κάνει ολοκληρωτική αλλαγή όμως, μη φοβού, έχουν κρατήσει κάποια βαριά στοιχεία, έτσι για κάποιο μεταβατικό στάδιο ίσως. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ κίτρινου και πράσινου, ίσως και επίτηδες, όπως τα χρώματα(;). Για το artwork δεν χρειάζεται να μιλήσω, ο κύριος John Baizley είναι μια ιδιοφυία και πλέον είναι χαρακτηριστικές οι δουλειές του. Εν κατακλείδι, οι Baroness πήραν μια στροφή μουσικά στην καριέρα τους προς το πιο soft, που κάποιος θα απωθήσει και κάποιους θα κερδίσει (και ματαλέω, «βρωμάει» υπόθεση Mastodon), απλά πρέπει να έχετε ανοικτό το μυαλό όταν τον ακούσετε, γιατί ίσως βρεθείτε προ εκπλήξεως.
7/10
Tένια Λάρδα
