Πριν μερικούς μήνες η παρέα από τον Πειραιά κυκλοφόρησε την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της, με τίτλο Trace Decay, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Πολύ καλό κίνητρο λοιπόν για να μιλήσουμε με τον Διονύση, τον κιθαρίστα της μπάντας, και να μάθουμε περισσότερα πράγματα για αυτούς και τις μουσικές τους ανησυχίες…
Καλησπέρα! Κατ’ αρχήν τα συγχαρητήρια μου για το Trace Decay! Είναι μία πραγματικά εντυπωσιακή δουλειά. Αυτός είναι λοιπόν ο πρώτος ολοκληρωμένος σας δίσκος. Πως αισθάνεστε τώρα που κυκλοφόρησε; Είστε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα;
Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Το Trace Decay είναι το πρώτο επίσημο δισκογραφικό βήμα της μπάντας και φυσικά από μόνο του αυτό αποτελεί ένα λόγο να είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι. Το άλμπουμ είναι αποτέλεσμα μιας πολυετούς προσπάθειας, είναι ο καρπός της αγάπης που έχουμε για το προοδευτικό metal κι ελπίζουμε όλο αυτό το μεράκι να περάσει και στον κόσμο. Δεν θέλαμε να βιαστούμε, δουλέψαμε λεπτομερώς πάνω στο στιχουργικό concept και προσπαθήσαμε να το παρουσιάσουμε ως μια κινηματογραφική ταινία ή ένα βιβλίο. Ηχογραφήθηκε σε διάφορα studios, είχε συμμετοχές μουσικών από άλλες μουσικές σκηνές και γενικότερα η εμπειρία του να ετοιμάζεις αυτή την δουλειά ήταν φανταστική. Και φυσικά περιλαμβάνω μέσα και τις αρκετές δύσκολες στιγμές που σε κάνουν κι αυτές να μαθαίνεις πολλά!
Τι είδους σχόλια έχετε λάβει μέχρι τώρα;
Μέχρι στιγμής τα σχόλια είναι ιδιαίτερα θερμά. Ο εγχώριος και ο διεθνής τύπος έχουν ανταποκριθεί με άριστες κριτικές, κάτι το οποίο φυσικά μόνο χαρούμενους μπορεί να μας κάνει. Πιστεύαμε στην δουλειά μας, αλλά κάπου στο τέλος μετά από τόση τριβή είχαμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε πως θα το δεχτεί ο κόσμος. Κι αυτό διότι ναι μεν είχαμε κυκλοφορήσει ένα demo το 2004, αλλά ήμασταν μια μπάντα τελείως άγνωστη στον προοδευτικό χώρο.
Πού έγινε η ηχογράφηση του δίσκου και ποιος ανέλαβε την μίξη και το mastering;
Η ηχογράφηση των τύμπανων και κάποιων ρυθμικών κιθάρων έγιναν στο στούντιο M.I. στην Δάφνη. Τα ακουστικά όργανα, οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα πλήκτρα, οι φωνές και η μίξη έγιναν στο Noise Factory στούντιο στον Πειραιά, το οποίο ανήκει στον μπασίστα στης μπάντας, Ιούλιο Κουτσογεωργίου, ο οποίος επιμελήθηκε και την ηχοληψία και την μίξη. Ο καινούργιος μας drummer, Κωνσταντίνος Γαλιμής, βοήθησε κι αυτός σημαντικά στην μίξη. Την παραγωγή του ήχου ανέλαβαν όλα τα μέρη της μπάντας. Τέλος η διαδικασίας του mastering έγινε στα Finnvox studios στο Ελσίνκι της Φιλανδίας με παραγωγό τον Mika Jussila γνωστό από τις παραγωγές του σε μπάντες όπως οι Nightwish, οι Amorphis και πολλοί άλλοι.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί ο δίσκος;
Η διαδικασία της σύνθεσης ξεκίνησε το 2005 και αν δεν με απατά η μνήμη μου ξεκινήσαμε ηχογραφήσεις το καλοκαίρι του 2007. Η διαδικασία κράτησε περίπου δύο χρόνια κι αυτό διότι μέλη σπούδαζαν στο εξωτερικό, άλλοι υπηρετούσαν την πατρίδα, τα κλασσικά Ελληνικά προβλήματα δηλαδή. Από την άλλη η καθυστέρηση αυτή είχε εκτός από τα προφανή μειονεκτήματα και πολλά πλεονεκτήματα. Το Trace Decay είναι δουλεμένο συνθετικά μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια κι επίσης μάθαμε πάρα πολλά για το πως ηχογραφείται ένας δίσκος σε μη ερασιτεχνικό επίπεδο, εφόδια που ελπίζω να τα χρησιμοποιήσουμε στις μελλοντικές μας δουλειές.
Ποιος έγραψε τους στίχους και την μουσική;
Το στιχουργικό concept γράφτηκε από μένα με πολλές χρήσιμες παρατηρήσεις από τον (πρώην πλέον) πληκτρά μας Παντελή. Τους στίχους στα μισά κομμάτια ανέλαβα εγώ και στα άλλα μισά ο Μάνος (επίσης κιθάρες). Οι στίχοι ενός κομματιού επίσης γράφτηκαν από τον Ιούλιο και τον Παντελή. Η μουσική είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς. Κάποιος θα έφερνε μια βασική δομή του κομματιού και μετά οι υπόλοιποι του αλλάζανε τα φώτα μέχρι να βγει αυτό που ακούς. Γενικά το άλμπουμ αυτό είναι αποτέλεσμα συνεργασίας όλης της μπάντας σε όλους τους τομείς.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα concept album, σωστά; Ποια η υπόθεση λοιπόν στο Trace Decay;
Το Trace Decay είναι η ιστορία ενός γνωστού ηθοποιού, του Edward, ο οποίος μετά από χρόνια επιτυχημένης καριέρας στο musical ‘piccadilly circus nights’ νιώθει τη ανάγκη να κάνει ένα διάλειμμα, έτσι ώστε να δώσει λίγο χρόνο στην αγαπημένη του Alysia. Κατά τη διάρκεια αυτής της παύσης και της απομάκρυνσης από τα φώτα και το ρόλο που έπαιζε επί σειρά ετών αρχίζει να αναρωτιέται ποιος τελικά είναι. Το άγχος και οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι τεράστιες και κάπου εκεί γεννιέται η κατάθλιψη, τα βαριά επεισόδια πανικού και άλλα επίπονα, σοβαρά ψυχικά συμπτώματα. Το διάλειμμα τελειώνει και πρέπει να επιστρέψει στις παραστάσεις. Τα συμπτώματα του όμως δεν τον αφήνουν. Γίνεται έρμαιο των συμπτωμάτων του και ουσιαστικά ‘καταστρέφει’ την παράσταση. Η Alysia του είχε υποσχεθεί πως θα τον βοηθήσει, αλλά τελικά κουράζεται και φεύγει, διότι ο Edward το έχει ρίξει στο ποτό και τις ουσίες, ήταν συχνά βίαιος και αγνοούσε τις ιατρικές λύσεις που του πρότεινε η Alysia. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο ηθοποιός μαθαίνει ότι η Alysia όταν έφυγε ήταν έγκυος. Προσπαθεί να την βρει και κάνει τα πάντα για να θεραπευτεί. Η ζωή του κατά ένα περίεργο τρόπο είχε αποκτήσει νόημα. Όμως η Alysia δεν εμφανίζεται, ενώ γνωρίζει μέσω κοινού γνωστού της προσπάθειες του Edward. Κι ενώ εκείνος πιστεύει ότι όλοι τον έχουν παρατήσει και ποτέ κανείς δεν τον αγάπησε, μετά από αρκετά χρόνια κι ενώ παίζει σε μικρά πλέον θεατράκια λαμβάνει μια πρόσκληση από έναν μικρό θίασο ο οποίος ανεβάζει το έργο που μέσα από αυτό κάποτε είχε δοξαστεί. Του ανέφεραν μάλιστα ότι θα λάμβανε ένα βραβείο για την προσφορά του στο θέατρο. Εκεί λοιπόν θα συναντήσει για πρώτη φορά τον γιο του να παίζει το ρόλο που τον είχε αναδείξει κάποτε και την Alysia να παρακολουθεί. Το Trace Decay είναι μια γλυκόπικρη αφήγηση στο ταξίδι του Edward να ορίσει τον εαυτό του, να βρει την ουσία της ζωής του και να ξεφύγει από τον εφιάλτη της κατάθλιψης. Ο καθένας φυσικά μπορεί να ερμηνεύσει την ιστορία με διαφορετικό τρόπο, γι’ αυτό δεν θα ήθελα να μπω σε άλλες ερμηνείες. Πάντως το concept είναι αρκετά λεπτομερές και όχι τόσο απλό όπως το παρουσίασα εδώ.
Πως προέκυψε αυτή η ιδέα; Το concept είναι βασισμένο σε κάποιο βιβλίο ή είναι καθαρά μία δική σας έμπνευση;
Όχι δεν είναι βασισμένο κάπου. Φυσικά όμως οι επιρροές είναι ποικίλες! Ήθελα να πλάσω μια ιστορία που θα είχε ως πυρήνα μια δυσκολία (μια ασθένεια στην προκειμένη περίπτωση), η οποία στο τέλος θα κατέληγε να έχει εν μέρει ξεπεραστεί, αλλά κυρίως να αποτελέσει μάθημα ζωής για τον ήρωα, να τον κάνει πιο δυνατό και να τον ωθήσει να ζήσει ξανά, βρίσκοντας ένα καινούργιο νόημα στην ζωή. Δεν μου αρέσουν τα ουτοπικά happy ends, αλλά από την άλλη δεν ήθελα το concept να έχει ‘άσχημο’ τέλος. Ήθελα ένα αισιόδοξο μήνυμα. Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να αναφέρω ότι μεγάλη μου επιρροή, ήταν ταινίες όπως οι Ώρες, το Ρέκβιεμ Για Ένα Όνειρο και κυρίως το Ένας Όμορφος Άνθρωπος (A Beautiful Mind).
Πως θα περιέγραφες τον ήχο σας με λίγα λόγια σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ;
Οι agnosia παίζουν προοδευτικό metal, ίσως με την «τέλη 90’s – αρχές 00’s» έννοια του όρου, διανθισμένο με πολλά σύγχρονα στοιχεία (ας πούμε στο δίσκο υπάρχει ένα trip-hop κομμάτι). Μας έχουν πει ότι κυρίως θυμίζουμε Shadow Gallery, Pain of Salvation και Fates Warning, κάτι που μόνο ως κομπλιμέντο μπορώ να το εκλάβω. Προσωπικά δεν μου αρέσει να μας κατηγοριοποιώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρέπει να βοηθήσω τον κόσμο που δεν μας ξέρει να καταλάβει στο περίπου τι παίζουμε.
Ποιες είναι οι κύριες επιρροές σας;
Οι επιρροές μας ποικίλουν. Ο καθένας μας ακούει τόσο διαφορετικά πράγματα που καμιά φορά και ο ίδιος απορώ πως κολλήσαμε μεταξύ μας! Έτσι λοιπόν δεν θα πω για τα γούστα του καθενός ξεχωριστά. Σίγουρα μας αρέσει η heavy μουσική και αυτό που ακούς μάλλον θα αρέσει σε οπαδούς των Fates Warning, Shadow Gallery, Savatage, Pain of Salvation, Crimson Glory, Dream Theater, Queensryche, μπάντες οι οποίες είναι και θα είναι μέσα μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ποια είναι η γνώμη σου για την εγχώρια metal σκηνή; Πιστεύεις ότι οι ελληνικές metal μπάντες έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει ή μήπως το κοινό έχει μία τάση να τις αγνοεί;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση με πολλές πτυχές. Θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες. Σίγουρα μια ελληνική μπάντα δεν έχει ίσες ευκαιρίες με μια μπάντα από το εξωτερικό. Ακούγεται ότι οι εταιρίες του εξωτερικού σνομπάρουν τις Ελληνικές μπάντες μόνο και μόνο επειδή είναι Ελληνικές! Αυτό εγώ προσωπικά δεν θέλω να το πιστέψω. Σε τεχνικό και συνθετικό επίπεδο οι Ελληνικές μπάντες κοντράρουν στα ίσια τους συναδέλφους τους από το εξωτερικό. Σε επίπεδο όμως παραγωγής και ήχου σίγουρα είμαστε πίσω. Σε αυτό φταίει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες επαγγελματίες να δημιουργήσουν έναν σωστό, ανταγωνιστικό αν θες, ήχο για το μουσικό αυτό είδος. Ο Έλληνας έχει όλη την όρεξη να πάει στο εξωτερικό να ηχογραφήσει, αλλά συνήθως δεν έχει τα χρήματα να το κάνει (και πώς να το κάνει σε μια χώρα που όσα πτυχία και να έχεις θα παίρνεις το πολύ 700 ευρώ!). Οι εταιρίες πλέον δεν ακούνε demos νέων μπαντών. Ακούνε έτοιμες δουλειές. Έτσι λοιπόν ο ανταγωνισμός γίνεται τεράστιος. Αυτό το γνωρίζει ακόμα και ο Έλληνας οπαδός. Σου λέει, γιατί να δώσω 15 ευρώ για μια Ελληνική παραγωγή, όταν με τα ίδια λεφτά μπορώ να αγοράσω μια μπάντα μεγαθήριο; Θα κατεβάσω την ελληνική σε mp3 και θα αγοράσω την ξένη που συνοδεύεται από super-box set με bonus dvd κλπ. Προσωπικά δυσανασχετώ με αυτή τη λογική, αλλά είναι μια πραγματικότητα στα δικά μου τουλάχιστον μάτια. Όσον αφορά τις συναυλίες δεν μπορώ να γκρινιάξω τόσο. Στις ελάχιστες εμφανίσεις που έχουμε κάνει τα μικρά clubs στα οποία παίξαμε γέμισαν! Ο κόσμος υποστήριξε τις μπάντες που συμμετείχαν. Επίσης, τα τελευταία χρόνια, έχω παρακολουθήσει αρκετές συναυλίες ελληνικών μπαντών με φοβερή προσέλευση κόσμου (φοβερή για τα ελληνικά δεδομένα!), πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε ποτέ στα τέλη των 90’s ας πούμε. Δεν ξέρω, δείχνει πως η φάση έχει αρχίσει να κινείται. Ο κόσμος ενημερώνεται τακτικά μέσω του facebook και του myspace και αρχίζει να τιμά τις μπάντες με την παρουσία του. Επίσης η τιμή των εισιτηρίων σε τέτοιου είδους συναυλίες είναι εξευτελιστικά μικρή, αφού όλες οι μπάντες παίζουν για την ‘φανέλα’. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω πως παρακολουθώντας εμφανίσεις εγχώριων σχημάτων ως support acts σε μεγάλα ονόματα παρατήρησα αυτό που παραπάνω χαρακτήρισα ως υψηλό τεχνικό και συνθετικό επίπεδο, το οποίο ανταμείβεται από το χειροκρότημα του κόσμου. Αυτό με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και αισιόδοξο.
Στις 5 Σεπτεμβρίου είχατε συμμετάσχει μαζί με άλλες μπάντες σε ένα live στο An Club. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;
Φοβερή εμπειρία! Ήταν η πρώτη εμφάνιση μας για την προώθηση του Trace Decay (αφού είχε ακυρωθεί το live μας στο Ηράκλειο, λόγω των στρατιωτικών υποχρεώσεων του drummer μας). Το live είχε πολύ καλή προσέλευση κόσμου και οι μπάντες που συμμετείχαν ήταν όλες φοβερές. Άλλα σχέδια για lives στο προσεχές μέλλον; Έχουμε ένα live στο Sin City Club στην Αθήνα στις 22/01/2010, μαζί με τους Arkenstone, The Silent Rage, Until Rain, Soundgeist και μια ακόμα μπάντα. Το ίδιο line-up θα ανέβει την επόμενη μέρα Θεσσαλονίκη (23/01/2010) κι αμέσως μετά Λάρισα (24/01/2010). Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζω τα clubs για Θεσσαλονίκη και Λάρισα, όμως σύντομα θα τα ανακοινώσουμε στο site και στο myspace της μπάντας. Πάντως ενδιάμεσα ίσως ανακοινωθούν κι άλλες εμφανίσεις. Είμαστε πάντα ανοιχτοί στις προτάσεις!
Γενικά τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Θέλουμε να παίξουμε ζωντανά όσο περισσότερο μπορούμε. Είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη, διότι στο παρελθόν, λόγω συνθηκών, δεν είχαμε τις ευκαιρίες που θέλαμε. Από ‘κεί και πέρα έχουμε ήδη ξεκινήσει τις προπαραγωγές για τον διάδοχο του Trace Decay, το οποίο κι ελπίζουμε να ηχογραφήσουμε το καλοκαίρι και να κυκλοφορήσει τέλη του 2010.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! Εύχομαι τα καλύτερα για την συνέχεια! Θέλεις να κλείσεις την συνέντευξη με ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;
Κι εμείς θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε Βίκυ για την συνέντευξη. Θα θέλαμε οι αναγνώστες του Greek Rebels να δώσουν μια ευκαιρία στο Trace Decay. Είναι μια κυκλοφορία αρκετά προσεγμένη σε όλα. Ακόμα και το εικαστικό κομμάτι είναι δουλεμένο με λεπτομέρεια και απεικονίζει όλη την ατμόσφαιρα του concept μέσα σε 16 σελίδες. Η Steel Gallery records το υποστήριξε αρκετά, ώστε να γίνει ένα ελκυστικό πακετάκι. Μπορείτε να βρείτε αρκετά κομμάτια σε streaming μορφή στο myspace και last.fm καθώς επίσης μπορείτε να κατεβάσετε το Piccadilly Circus Nights από το ειδικό section του Greekrebels!
Βίκυ Αθανασοπούλου
www.myspace.com/agnosiaband
www.agnosia.info
Band Members:
Διονύσης – κιθάρες
Ιούλιος – Μπάσο
Κωνσταντίνος – Drums
Δισκογραφία:
The Inner Conflict (Demo 2004)
Trace Decay (Full-length / April, 2009)
