Μια ακόμη μπάντα από την Αμερική η οποία επηρεασμένη από το όλο κίνημα του Ευρωπαϊκού power metal (Dragonforce, Stratovarius, παλιούς Sonata Arctica, Yngwie Malmsteen κ.α.), έρχεται να μας παρουσιάσει την πρώτη δισκογραφική δουλειά της με το όνομα “Fields of Elysium”. Οι Alsatia από ότι φαίνεται στο βιογραφικό τους, ταλαιπωρήθηκαν πολύ για αυτή την κυκλοφορία, αφού λόγω των συνεχών αλλαγών στη σύνθεσή τους, αναγκάστηκαν να ηχογραφήσουν το δίσκο δύο φορές. Καταλαβαίνω ότι οι αλλαγές στη σύνθεση είναι σημαντικός και αρνητικός παράγοντας για μια μπάντα, ειδικά όταν ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει την πρώτη δισκογραφική της δουλειά. Αλλά εδώ οι Alsatia πραγματικά ίσως να βιάστηκαν ή να πιέστηκαν αρκετά για αυτή την κυκλοφορία. Υπάρχουν δύο μεγάλα αρνητικά στο “Fields of Elysium” που απλά υπερκαλύπτουν τα όποια θετικά μπορεί να υπάρχουν. Το πρώτο είναι η παραγωγή, όπου συνήθως σε power metal κυκλοφορίες έχουμε συνηθίσει κρυστάλλινο ήχο, αφού το είδος το απαιτεί. Εδώ η παραγωγή είναι μουντή και ταιριάζει περισσότερο σε ένα stoner doom παρά σε ένα power metal δίσκο. Επίσης στη μίξη τα τύμπανα και τα keyboards είναι πολύ ψηλά με αποτέλεσμα να χάνονται τα υπόλοιπα όργανα και ειδικά η φωνή. Και πες ότι προσπερνάς το θέμα της παραγωγής που ξενίζει, το δεύτερο και σημαντικότερο αρνητικό, δεν μπορώ να το προσπεράσω και αυτό είναι τα φωνητικά του Scott Livingston. Ο άνθρωπος έχει μια αρκετά καλή φωνή στις μεσαίες περιοχές του, αλλά για power metal συγκρότημα απλά δεν κολλάει και δεν μπορεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, απλά δεν μπορώ να καταλάβω, δεν άκουσαν πόσο χάλια ακούγεται; Δεν επιτρέπεται, όσο και να βιάστηκαν, όσο και να είχαν πιεστεί, η φωνή να φαλτσάρει σε τόσες πολλές περιπτώσεις μέσα στο δίσκο, ειδικά όταν προσπαθεί να πάει σε ψηλές νότες. Πραγματικά το ντεμπούτο άλμπουμ των Alsatia είναι ένα σεμινάριο για το πως καταστρέφεται ένας δίσκος από τα άσχημα φωνητικά. Όπως προείπαμε οι Alsatia παίζουν ένα είδος ευρωπαϊκού power metal, βασισμένο αρκετά στους Dragonforce και στις νεοκλασικές φόρμες των Stratovarius και Malmsteen. Η ταχύτητα δεν είναι το παν για τους Alsatia αφού υπάρχουν αρκετές mid tempo και επικές στιγμές στη μουσική τους. Τα “Kill to Atone”, “Eternia” είναι τα μόνα κομμάτια που σώζονται κάπως από τα φωνητικά του Scott Livingston και σε γρήγορες νεοκλασικές φόρμες, τα riff και οι μελωδικές γραμμές δίνουν ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα. Η πιο επική στιγμή “The Devil and the Charlatan” δίνει ένα άλλο ύφος στον ήχο της μπάντας, με κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες που δυστυχώς όμως μένουν μόνο ιδέες και δεν μετουσιώνονται σε ένα δυνατό μελωδικό αποτέλεσμα. Το κλείσιμο του δίσκου “I, Defier” ξεκινάει επίσης με ένα killer riff, ίσως το πιο σκοτεινό κομμάτι με ωραίες μελωδίες και σε mid-tempo ταχύτητες, ίσως να παίρνει τα σκήπτρα του καλύτερου κομματιού σε μια μετριότητα που κρατάει για 40 λεπτά. Ο δίσκος δεν υποφέρει μόνο από την παραγωγή και τα φωνητικά αλλά και από τη μη πρωτοτυπία των συνθέσεων. Εκτός από τα προαναφερθέντα κομμάτια (που να μην τρελαθούμε, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο), δεν υπάρχει κάτι που να σε κάνει να θέλεις να ακούσεις ξανά το δίσκο. Κοινότυπα σόλο και riff, συνηθισμένα drums, γενικά ιδέες χιλιοπαιγμένες και πάνω από όλα φάλτσα στα φωνητικά. Το “Fields of Elysium” είναι ένας αρκετά κακός δίσκος που νομίζω ότι δεν θα αρέσει ούτε στους οπαδούς του είδους, σαν εμένα. Οι Alsatia με τέτοιους δίσκους δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης και θα πρέπει να κάνουν δραστικές αλλαγές, ειδικά στα φωνητικά για να κάνουν κάτι καλό. Συγνώμη αλλά δεν θα πάρω.
3/10
Δημήτρης Σταύρος
