Και όμως, οι Καναδοί Anvil μετά από 13 albums και κάμποσα single, συλλογές κλπ, επανέρχονται εκ νέου, διψασμένοι για heavy metal και παραδοσιακές αξίες! Όσοι ακολουθούν τους Anvil από την αρχή της πορείας τους, γύρω στο 1988, θα θυμούνται την αφοσίωση της μπάντας στο κλασικό heavy metal (με ολίγο από thrash ενίοτε) και τον εμβληματικό frontman, Steve “Lips” Kudlow, ο οποίος στα παλαιότερα show έγινε γνωστός όταν έπαιζε κιθάρα με… δονητή! Ναι καλά διαβάσετε οι νεότεροι, αυτά γίνονταν στις συναυλίες back in the day (σ.σ.: και καλά παλιός). Παρ’ όλο που οι Anvil δεν είναι στις top αγαπημένες μου μπάντες, πάντα άκουγα σποραδικά κομμάτια από αυτούς εδώ και εκεί, ενώ η συνεχής παρουσία τους στα metal δρώμενα, είχε κερδίσει το σεβασμό μου.
Δυστυχώς προ διετίας περίπου όταν τους είδα ως opening act των U.D.O. (που τότε έπαιζαν ως Dirkschneider τραγούδια των Accept ως αποχαιρετιστήρια περιοδεία), δεν μου άρεσαν καθόλου. Λίγο η φτωχή σκηνική παρουσία, λίγο η εμφανής απουσία της δεύτερης κιθάρας στα live, λίγο η εντελώς απαράδεκτη εμφάνιση του μπασίστα αλλά και του κακού ήχου, με έκανε να μην τους ευχαριστηθώ καθόλου. Ευτυχώς όμως με το “Pounding The Pavement” δεν μου δημιούργησαν παρόμοια αισθήματα, τουναντίον!
Τι θα βρείτε στο “Pounding The Pavement”; Μελωδικό, τραχύ, ευθύ και και ρυθμικό, ενίοτε anthemic heavy metal, με ωραία leads, πιστό στις παλαιότερες ένδοξες εποχές των Anvil. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τόσο οι Metallica, όσο και ο Lemmy, έχουν εκφράσει δημοσίως τον σεβασμό τους για τη μπάντα.
Αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου αποτέλεσαν τα “Nanook Of The North”, “Pounding The Pavement” (σ.σ.: instrumental) & “Black Smoke”. Ο δίσκος, στην digipack μορφή του έρχεται και με ένα bonus track (σ.σ.: “Don’t Tell Me”), για το οποίο, δεν θα σας πω τίποτα, μένοντας πιστός στον τίτλο του.
7/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
athlos881@gmail.com
