Για να πω την μαύρη μου αλήθεια οι Φιλανδικές ή γενικότερα οι Σκανδιναβικές μπάντες αποτελούσαν και αποτελούν από τα αγαπημένα μου ακούσματα και όχι ίσως άδικα μέχρι στιγμής. Αυτοί εδώ μας έρχονται από το παγωμένο Helsinki (μάλλον και αυτή την εποχή κάνει λίγο κρύο εκεί πάνω) αλλά μην περιμένετε να ακούσετε Gothic ή ατμοσφαιρικά πράγματα στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι Φιλανδοί γενικότερα. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει κάνα δύο EP’s και ένα 7’ single αποφάσισαν να κάνουν το βήμα και να βγάλουν το πρώτο τους Full length album. Τώρα πόσο μπορεί κάποιος να πει κάτι που διαρκεί 35 λεπτά είναι τεράστιο θέμα για συζήτηση και σίγουρα δεν θα την κάνουμε εδώ, μάλλον πλέον full length ονομάζεται κάτι που έχει πάνω από 5, 6 ή ακόμα και 7 κομμάτια. Τέλος πάντων. Οχτώ είναι τα κομμάτια του πρώτου δίσκου λοιπόν των Φιλανδών και για να πω την αλήθεια δεν με πολύ ενθουσίασε. Μάλλον φταίει το γεγονός πως δεν είμαι και τόσο λάτρης του noise rock στο οποίο επιδίδονται. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια σε καμία των περιπτώσεων πως ο δίσκος δεν έχει καλά στοιχεία (υπάρχουν αρκετά ωραία riffs εκεί μέσα και η παραγωγή είναι σε υψηλά level), αλλά σίγουρα δεν είναι για τα δικά μου γούστα και τα δικά μου δεδομένα Φιλανδικής σκηνής. Και για να μην μου πει κανένας πως το αγνόησα ή ότι δεν έλαβα σοβαρά υπ ‘όψιν και αυτή την κυκλοφορία (το έχω ακούσει μία δυο φορές και αυτό) πάμε να κάνουμε και τις «όμορφες» αναφορές μας. Πρώτα από όλα το όνομα της μπάντας. Ναι, ναι καλά το θυμάστε όσοι το θυμηθήκατε ή ακόμα και όσοι κάτι σας θύμισε. Baxter Stockman λεγόταν αυτό το πράγμα στα Χελωνονιντζάκια το οποίο ήταν κατά το ένα τρίτο μύγα, κατά το ένα τρίτο επίσης μηχανή και τέλος κατά το ένα τρίτο άνθρωπος (ναι ξέρω και μαθηματικά, 1/3+1/3+1/3 μας κάνει 3/3 οπότε ένα ολόκληρο). Κατά δεύτερον έχω να πω πως το εξώφυλλο του δίσκου είναι επιεικώς άθλιο (αλλά και αυτό είναι με βάση τα δικά μου και μόνο γούστα). Και τέλος κατά τρίτον, αν και όπως προ είπα δεν σημαίνει πως ο δίσκος δεν έχει και τα καλά του σημεία θα προτιμούσα να μην ακούσω ξανά τουλάχιστον για κάνα δίμηνο το συγκεκριμένο άλμπουμ (νομίζω οι 4 φορές είναι αρκετές για να γίνει πολτός το μυαλό μου και να μπορέσω να γράψω αυτές τις σειρούλες). Να μην ξεχάσω να αναφέρω και κάποια punk και επίσης κάποια grunge στοιχεία που εντόπισα. Από εκεί και πέρα και για να μην μακρηγορούμε άλλο ο δίσκος προτείνεται ΜΟΝΟ για τους λάτρεις του είδους και καθαρά γι αυτούς. Όσοι λοιπόν γουστάρετε να ακούτε noise rock ή έστω κάτι τέτοιο είναι σίγουρα must have. Οι υπόλοιποι απλά μείνετε σε απόσταση γιατί εκτός από πονοκέφαλο ίσως να αποκτήσετε και ημικρανία λόγω του ότι θα κλαίτε τα ευράκια σας. Αυτά τα ολίγα κι εδώ.
5/10
Γιώργος Ραχιώτης
