Συμφωνικό και κλασικό rock παίζουν τα παιδιά μας από τη Βρετανία και μας παρουσιάζουν το πρώτο τους album. Με προβλημάτισαν λίγο οι “γλυκούληδες” είναι η αλήθεια. Για την ακρίβεια λίγο έως πολύ. Γιατί; Θα σας εξηγήσω.
Το έχω πει και θα το ξαναπώ, αυτά τα άθλια τα growl τα τέρμα επεξεργασμένα δεν θα τα βάζετε παντού. Δεν ταιριάζουν σε όλα τα είδη όσο και να θέλετε. Να ξεκινάει το πρώτο κομμάτι έτσι, να συνεχίζει στα δύο επόμενα και μετά να ακούω την Ντόρα την μικρή εξερευνήτρια δεν το μπορώ. Είναι εντελώς μα εντελώς άκυρα. Αποφασίστε ή το growl αλλά το σωστό, το τίμιο, το “μεθανιώτικο” ή την Ντόρα. Αυτά τα δύο μαζί όχι.
Για να μην παρεξηγηθώ, λέγοντας Ντόρα δεν εννοώ ότι είναι παιδικό ή χαζό ή κάτι τέτοιο προσβλητικό τέλος πάντων. Απλά τα φωνητικά σε όλον τον υπόλοιπο δίσκο είναι το soft το rock. Το χαδάκι στην πλατούλα με τον λίγο πιο σκληρό ήχο, το οποίο είναι καλό. Όχι το καλύτερο, ούτε το απαίσιο. Το μέτριο προς καλό. Για αυτό, άλλωστε, βρήκα και το διαμάντι που ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι δεν θα το έβρισκα με αυτά που άκουσα στην αρχή.
Ήρθε, όμως, το “Love Me” και κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο του. Δεν αλλάζουν πολλά πράγματα σε αυτό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Η ίδια μελωδία πάνω κάτω, τα φωνητικά ίδια, το μόνο που άξιζε ήταν το solo. Παρόλο που και σε αυτό έχει το άθλιο growl έστω και για λίγο και στην πιο χαλαρή εκδοχή του, η κιθάρα το κάνει να φαίνεται ελάχιστα σοβαρό λόγο για να πω ότι δεν μου αρέσει.
Ολοκληρώνουμε με το εξώφυλλο. Ε, αυτό το φιδάκι ο Διαμαντής στα αριστερά είναι γαμάτο! Γενικότερα είναι πολύ ωραίο το εξώφυλλο και αυτό το χρωστάει στους βράχους του και στα φίδια aka δράκους aka τέρατα τέλος πάντων. Κλείνοντας, λοιπόν, σίγουρα δεν είναι από τα καλύτερα albums, σίγουρα χρειάζονται βελτίωση για αυτό και αναμένουμε την επόμενη τους δουλειά!
5.5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
[email protected]
