Ύστερα από αρκετές δουλειές έρχονται με την τρίτη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, η οποία θεωρώ πως αν και έχει τρομερά προτερήματα, αυτά χάνονται λόγω κάποιων αδυναμιών των Bestial Holocaust. Αρχικά, ο δίσκος έχει ρυθμό, συνεχή ένταση και δεν κάνει κοιλιά στη δυναμική του. Τα φωνητικά συμβάλλουν σε αυτό με τον ιδανικότερο τρόπο, αν και σε γενικές γραμμές ακούγονται λίγο μουντά. Ξεχωρίζουν και από πρωτοτυπία στα riffs αν και παίζουν black thrash metal, και όσο να’ ναι θα μπορούσαν να είχαν υποπέσει στο αμάρτημα να αντιγράψουν και να μιμηθούν άλλες αξιόλογες μπάντες του είδους. Ωστόσο, στο συνολικό αποτέλεσμα και αν μετρήσουμε όλα τα κομμάτια ένα προς ένα, ο δίσκος οδηγεί σε μια μονοτονία. Σε πολλά σημεία, τα riffs δεν αποδίδονται όπως θα έπρεπε. Ένας μικρός ερασιτεχνισμός στο παίξιμο εκθέτει την μπάντα και ψιλοκαταστρέφει όλη την προσπάθεια τους. Ο ήχος διατίθεται για αυτό που παίζουν μιας και μαρτυρά την ένταση και τη φόρτιση της μπάντας. Αλλά σίγουρα, αν είχαμε περισσότερες απαιτήσεις, θα μπορούσε και ο ήχος και η παραγωγή να ήταν καλύτερη. Που σημαίνει ότι και τεχνικές αδυναμίες μπορεί να οφείλονται σε κακή παραγωγή. Και πάλι όμως αν δε μετρήσω καθόλου τα θέματα αυτά, τα τραγούδια τους δεν ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο. Σε κρατούν σε εγρήγορση, αλλά συνθετικά είναι σίγουρα μονότονα.
5/10
Ήλια Τσάρα
