Ανοίγω το συνοδευτικό δελτίο της κυκλοφορίας και διαβάζω στην πρώτη σειρά “Black Knight reach for the stars again”. Ναι, όπως καταλάβατε έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα επεισόδιο του σίριαλ “άλλη μια ατυχήσασα μπάντα κατά το παρελθόν επιστρέφει να κατακτήσει το μεταλλικό στερέωμα”. Εννοείται πως δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό αυτό αλλά είναι εντυπωσιακό που συμβαίνει τόσο μαζικά τώρα. Ας ξετυλίξουμε όμως τον μίτο…
Οι Black Knight δημιουργήθηκαν το 1981(!) στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Κυκλοφόρησαν τα demos “Demo 1” (1986) και “Excavated” (1992), έκαναν οκτώ χρόνια να δώσουν σημεία ζωής και να επανεμφανιστούν με το ντεμπούτο full-length άλμπουμ τους “Tales From The Darkside” το 2000, άλλα επτά για να κυκλοφορήσουν το διάδοχο του “The Beast Inside” το 2007 και κάπου εκεί διαλύθηκαν. Με μοναδικό αρχικό μέλος τον drummer Rudo Plooy πλαισιωμένο από τον David Marcelis στα φωνητικά, τους Ruben Raadschelders και Gertjan Vis στις κιθάρες και τον Ron Heikens στο μπάσο, οι Black Knight επιστρέφουν με το τρίτο τους πόνημα “Road To Victory”.
Οκτώ τραγούδια κλασικού heavy/power metal με διάρκεια λίγο πάνω από τα σαράντα τέσσερα λεπτά είναι το περιεχόμενο του “Road To Victory”. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Captain Hook και The Flying Fish Studios στην Ολλανδία από τον Gertjan Vis, η μίξη έγινε από τον ίδιο, ενώ το mastering ανέλαβε ο Jacob Hansen στα Hansen Studios στη Δανία και η όλη δουλειά που έχει γίνει είναι εκπληκτική. Από το πρώτο κιόλας ομώνυμο τραγούδι είναι εμφανές ότι οι Black Knight προσκυνούν τους Helloween, ενώ στη συνέχεια της ακρόασης του album ανακαλύπτεις την αγάπη τους για τους Iron Maiden, Judas Priest, Stratovarius αντιλαμβάνεσαι ότι γουστάρουν μπάντες σαν τους Vicious Rumors και Riot ενώ και ο ήχος και η όλη αισθητική του “Operation: Mindcrime” σίγουρα τους σημάδεψε.
Οι Black Knight έχουν γράψει πολύ όμορφα τραγούδια που ισορροπούν μεταξύ δύναμης και μελωδίας, με ωραία και κολλητικά refrains, εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων και ακούγονται φρέσκοι και σύγχρονοι διατηρώντας όμως και αυτό το αγαπημένο συναίσθημα των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Ο David Marcelis έχει μια εκπληκτική φωνή, με μεγάλο εύρος και πραγματικά τον απόλαυσα ειδικά όταν ανεβαίνει ψηλά ή κραυγάζει, οι Ruben Raadschelders και Gertjan Vis έχουν κάνει φανταστική δουλειά στις κιθάρες με riff-άρες και απολαυστικά solos, o ήχος του μπάσου του Ron Heikens είναι φανταστικός και έντονα διακριτός σε κάθε τραγούδι ενώ και η παλιοσειρά Rudo Plooy στα drums δίνει το έναυσμα και καθοδηγεί τους υπόλοιπους.
Απόλαυσα όλα τα τραγούδια του “Road To Victory” αλλά ξεχώρισα παραπάνω τα “Road To Victory” με το Helloween συναίσθημα στις κιθάρες, το “Legend” με τα a-la Dickinson φωνητικά του Marcelis, τις εναλλαγές του και το εκπληκτικό refrain, το επικό ακουστικό “Crossing The Rubicon” και το ορμητικό “The One To Blame” με την εισαγωγική κραυγή του Marcelis, τα απίστευτα heavy riffs, τις εκπληκτικές εναλλαγές στο solo και το 80s συναίσθημα. Και πώς να μην υπάρχει αυτό το συναίσθημα αφού το τραγούδι αυτό υπήρχε στο πρώτο demo της μπάντας του 1986 και επαναηχογραφήθηκε για την κυκλοφορία του “Road To Victory”.
Θα ήθελα σίγουρα οι επιρροές των Black Knight να μην είναι τόσο εμφανείς, να τις αφομοιώσουν ακόμη καλύτερα και να βγάλουν έναν πιο προσωπικό ήχο, αλλά δεν νομίζω ότι θα χαλάσουν ιδιαίτερα κανέναν. Το “Road To Victory” είναι ένας απολαυστικός δίσκος που συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Δύσβατος και μακρύς ο δρόμος προς τη νίκη αλλά οι Black Knight φαίνεται να βαδίζουν σωστά. Αρκεί να μην εξαφανιστούν για καμιά δεκαετία πάλι.
8/10
Πάνος Πρέντζας
panos_1975@hotmail.com
