Μια φράση λέει να μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τη μουσική. Εδώ όμως είναι απίστευτα δύσκολο να μην το κρίνουμε έτσι. Ειλικρινά, τόσο κακόγουστο και προχειροφτιαγμένο εξώφυλλο που μοιάζει λες και φτιάχτηκε σε Windows 98, βλέπω σπάνια. Κάποτε θα ήταν αποδεκτό, στην ψηφιακή εποχή που ζούμε είναι απαράδεκτο.
Στα των συστάσεων τώρα, οι Blood Of Angels είναι μία τετραμελής death metal μπάντα από το Αμέρικα. Τούτο εδώ είναι το πρώτο τους full-length, το οποίο διαδέχεται το EP “Rise Of The Fallen Gods” του 2017 (με επίσης αστείο εξώφυλλο) που βγήκε δύο χρόνια μετά τη σύστασή τους.
Οπτικά λοιπόν έχουν φάει τρίμπαλο από τα αποδυτήρια. Μουσικά τι λένε; Τίποτα σπουδαίο, εκδηλώνουν κάποιες υποσχόμενες επιθέσεις αλλά σουτάρουν σε στυλ Τάκη Γκώνια και πετυχαίνουν ανυποψίαστα περιστέρια και μπεκάτσες που περνάνε πάνω από το γήπεδο.
Το πώς πήγα στις ποδοσφαιρικές μεταφορές δεν έχει τόση σημασία, απλά από τη βαρεμάρα και τη νύστα που με έπιασε ακούγοντας το “Failure Of Faith” κάτι έπρεπε να κάνω. Και όταν χασμουριέσαι ακούγοντας death metal, κάτι πάει πολύ στραβά με αυτό.
Οι Αμερικάνοι γενικά παίζουν όπως τους καπνίσει. Τα περισσότερα τραγούδια είναι γρήγορα με αρκετά blast beats, δε λείπουν όμως οι doom ρυθμοί ενώ κουμπώνουν και κάποιες μελωδίες σε μερικά πιο mid-tempo σημεία οι οποίες έχουν ένα μικρό ενδιαφέρον και διαφοροποιούν ελάχιστα το αποτέλεσμα. Η κιθαριστική δουλειά γενικά κάτι πάει να κάνει και είναι το μόνο που σώζει το album, στο όποιο σημείο είναι αυτό δυνατόν.
Τα φωνητικά παλεύονται οριακά αλλά εκεί που παίζει μεγάλο θέμα είναι στην παραγωγή. Πέρα από το ότι είναι γενικά πρόχειρη και ερασιτεχνική, τα drums ακούγονται χάλια. Ειδική μνεία φυσικά πρέπει να γίνει στα “Blood Of The Lamb”, “Disaster Of Supremacy” και “The Crusader”.
Τα δύο πρώτα έχουν άλλη μίξη (!) από το υπόλοιπο album, με αποτέλεσμα το μπάσο να ακούγεται υπερβολικά μπροστά και δεν προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο θόρυβο. Το τρίτο, είναι μία σύνθεση οχτώ λεπτών που πάει ξεκάθαρα προς το epic metal (ήμαρτον), τόσο από άποψη riffs όσο και από το ακουστικό κόψιμο που έχει στο οποίο μπαίνει και μία αστεία απαγγελία.
Γενικά, άλλο ένα άνευρο και ανέμπνευστο death metal album με ελάχιστες μελωδικές εξάρσεις, κακή παραγωγή και προχειρότητα. Μη χάσετε το χρόνο σας, υπάρχουν τόσα και τόσα καλύτερα που μπορείτε να ακούσετε. Τέλος, θα έπρεπε να ντρέπονται για την απαράδεκτη διασκευή στο “I Don’t Need Religion” των Motörhead.
3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
