Αισίως 19 άλμπουμ για τους Γερμανούς, οι οποίοι μετά το μόλις περσινό “Healed By Metal” αλλά και το προ τετραετίας πολύ καλό “Return Of The Reaper”, δείχνουν να προχωράνε με σπασμένα τα φρένα. Χαρακτηριστική η αλλαγή στη θέση των τυμπάνων και αυτό γιατί μετά από 22 συναπτά έτη, ο Marcus Kniep, ο οποίος στο παρελθόν έχει παίξει και πλήκτρα στο συγκρότημα (ως Reaper) ενώ υπήρξε και τεχνικός τυμπάνων, αντικαθιστά τον Stefan Arnold (που όμως έχει παίξει κανονικά τα τύμπανα στο δίσκο).
Γενικά ο δίσκος, αν εξαιρέσεις το πολύ ωραίο horror εξώφυλλο, στα οποία οι «νεκροθάφτες» μας έχουν συνηθίσει γενικά, ακολουθεί τα χνάρια του μέτριου “Healed By Metal” και συνολικά δεν εντυπωσιάζει ούτε δίνει πολλά πράγματα στους οπαδούς και φίλους του συγκροτήματος. Στην απ’ έξω οπωσδήποτε μένουν τα δύο πρώτα κομμάτια, “Fear Of The Living Dead” (με κλασικά heavy riffs από τη μπάντα και ένα ικανοποιητικότατο refrain) και το επικού τόνου “Blade Of The Immortal” που έχει με τη σειρά του ένα κολλητικό refrain, τα οποία είναι πολύ καλά. Κάτι αντίστοιχο πάντως είχε τύχει και στο περσινό “Healed By Metal”,από το οποίο πάλι είχα ξεχωρίσει το δεύτερο κομμάτι του “When Night Falls”. Συμπαθητικό και το “Shadow Of The Warrior”, αν και στο ίδιο μοτίβο πάνω κάτω στα riffs, χωρίς κάτι διαφορετικό πλην της κατ’ εμέ επιρροής από Gary Moore στο μικρό solo λίγο πριν το τέλος.
Από εκεί και πέρα, έχουμε τις γνωστές ξεκάθαρες classic metal επιρροές που οι Grave Digger μας έχουν προσφέρει και σε άλλες τους κυκλοφορίες (“What War Left Behind”, υπέροχο solo αλλά πολύ μικρής διάρκειας και “Fist In Your Face” με πιο hard rock προσέγγιση) και τα γνωστά Accept στοιχεία, που είναι διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του δίσκου, ακόμα π.χ. και στο πολύ καλό “Blade Of The Immortal” στην αρχή. Γενικά, εκτός από τα δύο πρώτα κομμάτια, από το “The Living Dead” “ψιλοσώζονται” κάποια αξιόλογα κιθαριστικά solo, που όμως μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και κρατάνε πολύ λίγο και κάπως κάποια refrain όπως π.χ. του “Hymn Of The Damned” και του “The Power Of Metal”. Το τελευταίο “ψιλοκαλό”, αλλά απέχει πάρα πολύ για να χαρακτηριστεί πολύ καλό κομμάτι και τραγούδι που θα κρατήσει ή θα βάλεις μέσα στα καλύτερα. Στη συνολικότητά του, ένας δίσκος περισσότερο μεσαίων ταχυτήτων και πάνω κάτω, ίδιων riff, κάτι το οποίο με χάλασε, όχι και τόση έμπνευση.
Εν τέλει, του λείπουν αρκετά πράγματα. Η ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία του δίσκου σίγουρα είναι το “Zombie Dance”, ένα τραγούδι χορευτικό (polka) με τελείως διαφορετικά στοιχεία, με πνευστά και βιολί. Σίγουρα πρωτότυπο και διαφορετικό, ξεχωρίζει στη συνολική μονοτονία του άλμπουμ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω καταλάβει που κολλάει και προσπαθώ να το κατανοήσω! Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά το τραγούδι, μπορείτε να διαβάσετε τα λόγια του Axel “Ironfinger” Ritt στην συνέντευξη που μου παραχώρησε πριν λίγο καιρό. Για το τέλος υπάρχει το bonus track “Glory Or Grave”, που για bonus δεν είναι άσχημο, κυρίως για άλλη μία φορά λόγω του refrain, του αλλά μέχρι εκεί, όχι κάτι παραπάνω. Τελικά, δε μου φάνηκε και τόσο περίεργο που δεν έπαιξαν κάτι από εδώ στο πρόσφατο live τους. Τα υπόλοιπα, στον επόμενο τους δίσκο, ο οποίος δε νομίζω να αργήσει και να κάνει πάνω από 2-3 χρόνια, καθώς η μπάντα είναι ιδιαίτερα παραγωγική. Ελπίζω να σηματοδοτήσει μία φοβερή επιστροφή με εξαιρετική κυκλοφορία, π.χ. σαν κι αυτή του 2014 με το “Return Of The Reaper”.
6/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
