Το όνομα Dave “Bucket” Colwell, δεν μπορώ να πω ότι μου λέει κάτι, παρόλα αυτά διαβάζοντας το δελτίο τύπου, βλέπω ότι ο κιθαρίστας έχει ένα αρκετά μεγάλο βιογραφικό και κάποιες βαριές συμμετοχές στην πλάτη του. Καταρχάς ήταν ένας από τους κιθαρίστες στους ASAP, μαζί με τον Adrian Smith των Iron Maiden. Η συμμετοχή του στους Humble Pie, μπορεί να μην είναι και τόσο γνωστή, αλλά έχει στο βιογραφικό του μπάντες σαν τους FM και τους Samson. Εκεί που απέκτησε την μεγάλη φήμη είναι στους Bad Company, όπου και ήταν πλήρες μέλος στον τελευταίο δίσκο του Brian Howe, “Here Comes Trouble”.
Στους Bad Company έμεινε για μερικούς δίσκους, στην περίοδο του Robert Hart και από το 2010 που κυκλοφόρησε το solo του δίσκο “Guitars, Beers & Tears” και μετά τα πράγματα ήταν αρκετά ήσυχα. Ο κιθαρίστας ξεκίνησε μια crowdfunding καμπάνια, της οποίας το αποτέλεσμα είναι το “20 Good Summers”, που βρίσκεται στα χέρια μας τώρα. Θα το πω από τώρα, ότι ο δίσκος έχει ελάχιστη σχέση με το κλασσικό heavy metal.
Το “20 Good Summers” είναι ένας καθαρός rock δίσκος, που θυμίζει σε πολλά τους Bad Company, και για να χρησιμοποιήσουμε και ελληνικές ορολογίες, είναι αρκετά radio friendly. Στο παρελθόν ο Colwell θα είχε στις κυκλοφορίες του αρκετούς τραγουδιστές, όμως στον συγκεκριμένο δίσκο, ο Jim Stapley αναλαμβάνει τα φωνητικά και κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Φέρνει αρκετά στον Howe, αλλά κάνει πολύ ωραίες και παθιάρικες ερμηνείες. Στο “20 Good Summers” υπάρχει κάτι για όλους και ειδικά για αυτούς που γουστάρουν τις rock μπαλάντες. Τα“Rebel Heart” και “Mexican Sun – El Diablo”, είναι μπαλάντες που είχα καιρό να ακούσω από κάποια μπάντα. Από εκεί και μετά τα “When Angels Fall”, “Bulletproof” και “Faraway Blues”, μάλλον αρχίζουν και με κουράζουν γιατί το να έχεις 5 μπαλάντες σε ένα δίσκο 11 τραγουδιών, μάλλον είναι πλεονασμός.
Τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχουν κάτι καινούργιο να μας δώσουν, ακολουθώντας το rock των Bad Company, με ίσως καλύτερες στιγμές το στακάτο “Animal Beat” και το πολύ μελωδικό ομώνυμο τραγούδι. Το καλύτερο ίσως τραγούδι του δίσκου, μάλλον στα αυτιά μου είναι το “Whiskey land”, το οποίο έχει full distortion και παραπέμπει σε πιο hard rock στιγμές, με λίγες southern στιγμές. Στιγμές που γίνονται πολύ εμφανείς με το σχεδόν country/blues “Radio State Of Mind” με την συμμετοχή του Rick Richards. Η δεύτερη συμμετοχή στα φωνητικά, έρχεται από την Mollie Marriott στο “Customized Car”, το οποίο δεν μπορεί παρά να μου θυμίσει την Tina Turner.
Σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα τις ακροάσεις του “20 Good Summers”, αλλά πολύ δύσκολα θα τον ακούσω πάλι στο μέλλον το δίσκο. Η κιθάρα του Colwell είναι φυσικά πολύ μελωδική και καλή, αλλά μάλλον η κυκλοφορία είναι πολύ πιο rock από ότι πρέπει για τα δικά μου αυτιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε όποιον αρέσουν οι Bad Company, οι Lynyrd Skynyrd, ο Bruce Springsteen και οι FM, δεν θα αρέσει και το “20 Good Summers”. Αλλά μάλλον για έναν κλασικό metalhead σαν εμένα, οι πολλές μπαλάντες και οι αναφορές σε αμερικάνικο rock, είναι ένας μεγάλος παράγοντας στο να μην πατήσω ξανά play.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
