Τώρα που οι Whitesnake έχουν πάρει επ’ αορίστου διάλειμμα από τα στουντιακά και live καθήκοντά τους, δεν υπήρχε καλύτερο timing για το Doug Aldrich ώστε να ετοιμάσει το έδαφος για την τρίτη δουλειά των Burning Rain. Εξάλλου πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο “Pleasure To Burn”. Σε αυτό το διάστημα μεσολάβησαν οι 2 συνεργασίες με Dio και David Coverdale. Και τέτοιες εμπειρίες δε γίνεται να μη δειχθούν στη νέα σου προσπάθεια. Το “Epic Obsession”, λοιπόν, είναι κατά πάσα πιθανότητα το καλύτερο album που έχουν κυκλοφορήσει οι Burning Rain. Είναι πολύ πιο heavy και αναμενόμενα ορεξάτο, καθώς η παγκόσμια άλωση της υφηλίου στα shows του Doug με τους Whitesnake έχει δώσει ακόμα περισσότερο θράσος στο γράψιμο του. Πρόωρα παραδείγματα τα τρία πρώτα κομμάτια, “Sweet Little Baby Thing”, “The Cure” και “Till You Die”. Τα χρόνια φυσικά πέρασαν, αφήνοντας τους Doug Aldrich και Keith St. John να δουλεύουν ως ντουέτο, δεχόμενοι βοήθεια από τον τωρινό μπασίστα των Dokken, Sean McNabb και τον Mat Starr στα drums ως session μουσικοί. Χαρακτηριστικά του “Epic Obsession” είναι για άλλη μια φορά το ρυθμικό παίξιμο και τα solos του Doug, ενώ ο Keith St. John φαίνεται να έχει αποβάλει αυτή τη ρετσινιά της Coverdale-κόπιας που κουβαλούσε σε αρκετά αισθητό βαθμό. Όπως σε αισθητό βαθμό αυξήθηκε και η μέση διάρκεια των κομματιών, αφού στα 2 προηγούμενα albums δεν καταλάβαινες για πότε τελείωνε η ακρόαση. Από τις πολύ καλές συνθέσεις ξεχώρισα τα “Pray Out Loud”, “Too Hard To Break” και το πάρα πολύ καλό single “My Lust Your Fate”. Ένα τελευταίο στοιχείο που παρατηρείται στους Burning Rain του σήμερα είναι ο ήχος. Βελτιωμένη παραγωγή που ναι μεν συμβαδίζει με την εποχή, αλλά δεν την προσεγγίζει. Με λίγα λόγια, είναι ένα τίμιο heavy rock album υψηλών προδιαγραφών (μη σου πω καλύτερο κι από το τελευταίο Whitesnake) που δε διστάζει να του προσφέρει αυτά που ζητάς από μία κυκλοφορία τέτοιου είδους. Για bonus έχουμε μία μέτρια διασκευή στο “Kashmir” των Led Zeppelin και την acoustic έκδοση του “Heaven Gets Me By” το οποίο κλείνει το δίσκο με έναν ξενέρωτο τρόπο. Το συμπέρασμά μου είναι ότι με το “Epic Obsession” ο Doug Aldrich αποδεικνύει για ακόμα μία φορά πόσο μεγάλος επαγγελματίας είναι, τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά. Από τις καλύτερες στιγμές της μεγάλης καριέρας του, χωρίς δεύτερη σκέψη.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
