Η πρώτη ουσιαστική φορά που ακούσαμε ένα comeback των Candlemass σε παλιά, γνώριμα μονοπάτια είχε έρθει προ διετίας, όταν εκείνοι κυκλοφορούσαν τότε το “Death Thy Lover” EP ενώ η τελευταία ολοκληρωμένη τους δουλειά ήταν το “Psalms For The Dead” του 2012, το τελευταίο με τον Robert Lowe (Tyrant, ex–Solitude Aeturnus) πίσω από το μικρόφωνο. Πλέον στο “House Of Doom” τα χαμόγελα επιστρέφουν.
Το μοναδικό αρνητικό που φέρει το “House Of Doom” ως κυκλοφορία είναι η διάρκεια του που μετά βίας είναι στα είκοσι λεπτά. Υπάρχει μια λογική εξήγηση όμως στο χρόνο, καθώς πέραν της κλασσικής έκδοσης CD, τούτο εδώ το αριστούργημα επρόκειτο να κυκλοφορήσει και σε 12” βινύλιο, MUST HAVE για τους απανταχού λάτρεις, οπότε θα περιορίζομαι στο να πατήσω το “play” και να το απολαύσω, μιας και ακούγεται ως “σφινάκι” και περνάς τόσο ευχάριστα μαζί του.
Το εναρκτήριο κομμάτι, το ομώνυμο “House Of Doom” μου ξύπνησε αναμνήσεις από την εποχή του “Candlemass” (2005) άλμπουμ, καθώς για εμένα αποτελεί μια ωδή προς εκείνη την περίοδο. Την παράσταση σε αυτή τη σύνθεση (που υπήρξε και single) έκλεψε ο απίστευτος Mats Levén αλλά και ο υπέρτατος Per Wiberg, τα πλήκτρα του οποίου σαγηνεύουν.
Ακολουθεί το “Flowers Of Deception”, το οποίο με ταξίδεψε και αυτό στο μακρινό υπέρ έπος “Nightfall” (1987), μιας και το vibe του για κάποιο διαολεμένο λόγο μου κάνει αναδρομή πίσω σε αυτό το έπος!
Το “Fortuneteller” είναι μια απίστευτη ακουστική μπαλάντα, μικρή σε διάρκεια, μετά βίας τριάμιση λεπτά (σ.σ.: τα προηγούμενα δυο ήταν κατά μέσο όρο στα έξι λεπτά), με συγκλονιστική και πάλι ερμηνεία από τον Levén αλλά και με ένα ωραίο σολάκι κάπου στην μέση.
Το κλείσιμο έρχεται με το “Dolls On A Wall”, μια τόσο sludgy instrumental σύνθεση, που δικαιολογημένα πήρε την θέση της στο σημείο που την πήρε. Το ιδανικό σβήσιμο για εμένα.
Άντε να δω τώρα ποιος περιμένει τα τέλη της χρονιάς που κυκλοφορεί ο νέος full length δίσκος τους. Μέχρι τότε το “House Of Doom” αναμένεται να παίζει στο “repeat”.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
