Αθεράπευτα κολλημένος με τους Νορβηγούς progsters. Μπορεί οι Communic να κυκλοφόρησαν την προηγούμενη δουλειά τους εν έτει 2011, περί “The Bottom Deep” ο λόγος, αλλά ακούγοντας κανείς τον νέο, πέμπτο συνολικά, δίσκο τους, “Where Echoes Gather”, μπορεί να διαβεβαιώσει πως είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, αφού το κενό φαίνεται ειλικρινά μικρό.
Πλέον, αφού το σχήμα βρέθηκε σε νέα δισκογραφική στέγη και έχοντας περάσει προσωπικά προβλήματα που ταλάνιζαν τα μέλη του, χάρη στον δυνατό πυρήνα της μπάντας αποτελούμενος από τους Erik Mortensen (Μπάσο; Dimenzion: Psychosphere), Tor Atle Andersen (Τύμπανα; Opus Forgotten, ex–Scariot) & Oddleif Stensland (Κιθάρα/Φωνητικά; ex–Scariot, ex–Dreamweaver), κατάφεραν να κυκλοφορήσουν άλλη μια εξαιρετική δισκάρα, καθώς τα τρία μέλη συνυπάρχουν μαζί από το 2003 (σ.σ.: όποιος έχει μπάντα, κατάλαβε τι θέλω να πω!).
Η παρουσία τριών άτυπων διλογιών, των “The Pulse Of The Earth”, “Where Echoes Gather” και “The Claws Of The Sea” δείχνει στους οπαδούς πως το σχήμα δεν διστάζει να εμβαθύνει σε θεματολογίες μεγάλης πολυπλοκότητας, τόσο μουσικά όσο και θεματολογικά, όμως το τρίο δείχνει ξεκάθαρα πως τα καταφέρνει θεσπέσια! Άλλωστε οι Communic και σε αυτό το δίσκο δείχνουν πως μπορούν να κάνουν αυτό που τόσα χρόνια, με τα προηγούμενα άλμπουμ τους μας είχαν παρουσιάσει: να συνθέτουν εξωφρενικά, συνθλιπτικά riffs που συμπληρώνουν την πολυπλοκότητα των συνθέσεων τους, οι οποίες χάρη στην απίστευτη φωνή του Oddleif σε μαγνητίζουν, καθιστώντας εξωφρενικά δύσκολο να μπορέσεις να ξεφύγεις από την δύνη στην οποία σε τραβάνε. Φυσικά καλά όλα αυτά, αλλά μεγάλο χαρτί στο “Where Echoes Gather” αποτελεί η κρυστάλλινη παραγωγή, η οποία βοηθά στο να αναδειχθούν όλα τα “στρώματα” των καναλιών που ηχογραφήθηκαν.
Ακούστε για παράδειγμα το εναρκτήριο “The Pulse of the Earth (Part 1: The Magnetic Center)”, το οποίο εμένα μου έφερε στο μυαλό εποχή “Conspiracy In Mind”, το εξαιρετικό “Where Echoes Gather (Part 2: The Underground Swine)” και το “Moondance”. Χμμ… Ίσως και το αθεράπευτα μελωδικό “The Claws of the Sea (Part 1: Journey into the Source)”. Αλλά δεν μπορείς να αφήσεις και τα άλλα απέξω. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κομμάτι το οποίο μπορείς να πεις ότι είναι υποδεέστερο των άλλων. Όταν τελειώνει ο δίσκος, απλά, με συνοπτικές διαδικασίες, ξαναπατάς το “play” και αφήνεσαι στις μελωδίες τους. Εγώ απλά το ακούω non-stop!
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
