Διάβασα industrial death metal στο Δελτίο Τύπου και επιτόπου μου ήρθε μία έντονη παρόρμηση να βάλω τα κλάματα. Ποτέ δεν την πάλεψα με το συγκεκριμένο είδος (το industrial, όχι το death) και ούτε πρόκειται αφού στα αυτιά μου ήταν, είναι και θα είναι ένας εκνευριστικός περιττός θόρυβος. Ευτυχώς όμως δεν είναι τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως περιγράφονται.
Οι Conflict είναι ένας τετραμελές σχήμα από τη Ρωσία. Έχουν αρκετά χρόνια στην πλάτη τους, αφού ξεκίνησαν το 2002. Γενικά πρέπει να είχαν πολλά θέματα με τη σύνθεσή τους, αφού όχι μόνο δεν έχουν κανένα ιδρυτικό μέλος στη μπάντα, αλλά δύο μουσικοί που ήταν μαζί τους έχουν φύγει από τη ζωή. Το “Decision Code” αποτελεί το τέταρτο full-length album τους, με ένα από αυτά να έχει μόνο διασκευές.
Ένα τεράστιο πρόβλημα λοιπόν με αυτή την κυκλοφορία, είναι η διάρκεια. Μία ώρα και τέσσερα λεπτά είναι υπερβολικά πολλά (το ίδιο έκαναν και στις άλλες κυκλοφορίες τους) και το όποιο ενδιαφέρον χάνεται από ένα σημείο κι ύστερα. Πόσο μάλλον όταν ακούς το ίδιο πράγμα συνέχεια. Ειλικρινά, σχεδόν όλα τα κομμάτια μοιάζουν μεταξύ τους. Mid-tempo συνθέσεις με απλά κοφτά riffs που φέρνουν προς το djent μόνο και μόνο για να ακούγεται μια κιθάρα, death growls που γίνονται καθαρά σε κάποια σημεία και μία industrial αισθητική μέσα από κάποια πλήκτρα και την παραγωγή. Σα να μην έφτανε αυτό, πετάνε και κάτι ατμοσφαιρικά/πειραματικά μέρη που χειροτερεύουν κατά πολύ την κατάσταση.
Αυτή που κάνει τη διαφορά εδώ είναι η Anna Vavilkina που βρυχάται αρκετά ικανοποιητικά. Ένα σημείο αναφοράς για τη μουσική τους είναι οι Fear Factory, αφού σε σημεία μοιάζει πάρα πολύ με αυτή των Αμερικάνων. Μάλιστα, ο τραγουδιστής των τελευταίων, Burton C. Bell συμμετέχει σε ένα κομμάτι στο οποίο έχει βοηθήσει στην παραγωγή και τους στίχους. Το album περιλαμβάνει πολλούς ακόμα καλεσμένους σε φωνητικά, σαξόφωνο, βιολί, βιόλα και τσέλο.
Μεγάλο παράσημο λοιπόν για τους Conflict να συνεργάζονται με έναν μουσικό που λατρεύουν, έχουν κάνει έτσι κι αλλιώς αρκετές διασκευές σε Fear Factory. Παρ’ όλα αυτά, το “Decision Code” κουράζει. Πολύ μεγάλη διάρκεια, επαναλαμβανόμενα και μονότονα μοτίβα, γλυκανάλατα refrains, πειραματισμοί χωρίς νόημα, καμία πρωτοτυπία. Μετά την ακρόαση πραγματικά δεν κατάλαβα τι στο διάολο ήταν αυτό που άκουσα. Αχταρμάς.
3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
