Ιδιάζουσα περίπτωση αυτή των Καναδών Cryptonight. Τόσο ιδιάζουσα, που ένιωθαν ότι κανένα από τα 538 υποείδη του κατακαημένου του metal δεν τους εξέφραζε, οπότε δημιούργησαν το 539ο. Το “djoom”. Doom και djent. Με το πρώτο θέλω να πιστεύω έχω μια αρκετά καλή σχέση, με το δεύτερο καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες ακόμα. Όπως δηλώνει η δυάδα που αποτελεί τους Cryptonight, το ντεμπούτο τους “The Black Ritual” είναι ένας δίσκος εμπνευσμένος από τους ίδιους τους τους εφιάλτες, αλλά και διάφορα video games, όπως το Resident Evil και το Diablo.
Εφιαλτικό αποτέλεσμα ήθελαν να πετύχουν και η αλήθεια είναι ότι το κατάφεραν. Βέβαια, αρχικά δεν ήμουν σίγουρη με ποια έννοια το κατάφεραν. Έχω περάσει από αρκετούς δίσκους που ήταν ένα τρενάκι σκέψεων και συναισθημάτων, αλλά για το “The Black Ritual”, όσες φορές κι αν το άκουσα, δεν κατάφερα να καταλήξω σε μια σταθερή άποψη. Ίσως να ήταν κι αυτός ο απώτερος σκοπός του και, σε αυτή την περίπτωση, να είναι άλλη μία επιτυχία του.
Έτσι, το “The Black Ritual” στην αρχή έδωσε εντυπώσεις αναμενόμενου doom, έπειτα έδωσε μια ιδέα από industrial, όμως δεν άργησε να σκάσει ακόμη περισσότερο η djent πλευρά του. Με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ριγμένα και ανακατεμένα όλα μεταξύ τους, με κάποιες κραυγές και growls από πάνω, μου φάνηκε αρκετά άκυρο και πρόχειρο. Έπειτα, υπάρχουν και ambient στιγμές που είτε πορεύονται μόνες τους, είτε συνοδεύονται από τα ίδια φωνητικά, ενώ όλα τα κομμάτια ακολουθούν πάνω κάτω μια συγκεκριμένη δομή, ακόμη και κοινές ηχητικές αναφορές μεταξύ τους.
Παρ’ όλα αυτά, όσο έπαιζε, υπήρξαν φάσεις που ξεκινούσε να μου αρέσει αυτό που άκουγα. Η διάρκειά – λίγο λιγότερο από μισή ώρα – βοηθά στην επαναλαμβανόμενη ακρόαση και ξεκινούσε να μου καρφώνεται στο μυαλό. Την επόμενη στιγμή, όμως, κάτι γύριζε και επανερχόμουν στην προηγούμενη γνώμη. Δεν υπάρχουν πολλές κυκλοφορίες που να με έχουν κάνει να πω «τι ήταν αυτό που μόλις άκουσα;», αλλά το “The Black Ritual” είναι σίγουρα ένα από αυτά. Μόνο αυτό ήταν που του κέρδισε τον βαθμό του.
5,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
