Το παρατηρούμε όλοι, ότι οι εποχές αρχίζουν και γίνονται αρκετά επιθετικές. Ουσιαστικά συρρικνώνονται σε δυο και οι καταστροφές του κάθε χειμώνα και του κάθε καλοκαιριού είναι κάτι παραπάνω από μη αμελητέες. Κάπως έτσι εμπνεύστηκαν και οι Maschine στο δεύτερο τους δίσκο “Naturalis” και με βάση το τσουνάμι το οποίο έπληξε την Ιαπωνία το 2011 και δημιούργησαν ένα σκοτεινό concept που έχει να κάνει με τις φυσικές καταστροφές.
Έχοντας βρει στέγη κάτω από τον κολοσσό του Prog, την Inside Out, το “Naturalis” έρχεται με τις καλύτερες περγαμηνές και οι απαιτήσεις είναι αρκετά υψηλές. Και πως να μην είναι, αφού ο δίσκος έχει ένα δυνατό contept που γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον με την δήλωση της μπάντας, ότι ουσιαστικά η μουσική ακολουθεί την ιστορία. Κάτι σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα, όπως και οι ίδιοι οι Maschine το περιγράφουν.
Καταφέρνουν όμως να μας δώσουν ένα καλό αποτέλεσμα; Δυστυχώς μάλλον η γενική άποψη που μπορώ να έχω για το “Naturalis” είναι ότι είναι ένας από τους πιο άνισους δίσκους που έχω ακούσει. Μιλάμε για ένα δίσκο ο οποίος περιέχει 5 κομμάτια και φτάνει σε μια διάρκεια των 50 λεπτών.
Με βασικό ήχο το prog των ‘70s και ονομάτων σαν αυτά των Steve Wilson, Neal Morse, Camel, καταλαβαίνετε μάλλον σε τι επίπεδα κινούνται οι Maschine. Ο δίσκος περιέχει δυο καταπληκτικά επικά κομμάτια που φτάνουν τα 12 λεπτά σχεδόν και μας προσφέρουν εκτός από progressive όργια, πολύ όμορφες μελωδικές γραμμές αλλά και πάρα πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Οι φωνητικές αρμονίες μεταξύ αντρικών και γυναικείων φωνητικών είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες, ενώ το φλάουτο δίνει ακόμη περισσότερο την αίσθηση των 70s. Τα δύο κομμάτια στα οποία αναφέρομαι είναι το opener “Resistance” καθώς και το κλείσιμο του δίσκου το “Megacyma”, το οποίο έχει πραγματικά εθιστικές μελωδίες.
Από εκεί και πέρα όμως, οι Maschine αναλώνονται στα υπόλοιπα κομμάτια σε γλυκανάλατες μελωδίες, τραβηγμένες συνθέσεις και σε ανούσια Prog στοιχεία. Μόνο το ατμοσφαιρικό “Make Believe”, με την μελωδία που απλά σου παίρνει την ανάσα ξεχωρίζει, αλλά και πάλι το κομμάτι είναι υπερβολικά τραβηγμένο σε διάρκεια. Οι jazz επιρροές στο “Hidden In Plain Reality” κάνουν το κομμάτι να ακούγεται ακόμη πιο γλυκανάλατο από τα υπόλοιπα.
Γενικά, οι Maschine δείχνουν ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι πολύ καλό, αλλά δυστυχώς επιμένουν σε μια κατεύθυνση η οποία δεν τους ταιριάζει και τόσο. Μην έχοντας ακούσει την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, δεν μπορώ να την συγκρίνω με το “Naturalis”, αλλά σίγουρα στο μέλλον αν κάνουν τις σωστές επιλογές, θα μπορέσουν να μας δώσουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Οι οπαδοί του prog μπορούν να επενδύσουν και στην χειρότερη θα ευχαριστηθούν δυο επικά κομμάτια. Οι υπόλοιποι ας μείνουν μακριά.
6.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
