Να και κάτι διαφορετικό! Αναφέρομαι προφανώς στην Αυστραλέζα Darkyra Black και το νέο της album “Dragon Tears”. Όταν η Αυστραλία συνάντησε την Ιαπωνία λοιπόν… Τι εννοώ; Για εκείνους που δεν το ψυλλιάστηκαν από το artwork με την έντονα βαμμένη geisha, εδώ έχουμε να κάνουμε με Symphonic gothic rock καθαρά βουτηγμένο στο jrock. Υπάρχει και παραμύθι πίσω από το album που όπως έχω ξαναπεί είναι κάτι που εκτιμώ γενικά. Και η ιστορία μας έχει να κάνει με μια γκέισα (μα, τι άλλο;) που μας εξιστορεί τις αγάπες και τις απώλειες της ζωής της. Φυσικά την όλη ατμόσφαιρα την σκεπάζει ένα gothic πέπλο. Εγώ αυτά τα γκοθοκιτσέ βασικά πολύ τα κάνω χάζι και προσωπικά αν και λίγο κλισεδιά, βρίσκω αρκετά καλό το “Dragon Tears”. Μπορώ να πω σε γενικές γραμμές πως το άκουσα πολύ ευχάριστα.
Οι μελωδίες είναι καλές και η φωνή της Darkyra Black αιθέρια. Βγάζει μια ωραία σκοτεινή ατμόσφαιρα και μια μετρημένη θεατρικότητα ενώ ταυτόχρονα αποτελεί κάτι διαφορετικό. Τα διάφορα ηλεκτρονικά στοιχεία προσδίδουν αρκετή χάρη χωρίς να αφαιρούν πόντους αγνότητας από τη μελωδία. Θα μπορούσα να πω πως το αγαπημένο μου κομμάτι του album είναι το “ Kiss Of The Dragon”. Μου αρέσει το πιάνο στην αρχή που απ’ οσο ξέρω το ανέλαβε ο George Boussounis, ο οποίος έχει αναλάβει και την παραγωγή. Και φυσικά το βιολί, οι κιθάρες, τα φωνητικά και τα ηλεκτρονικά στοιχεία που κάνουν το συγκεκριμένο κομμάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα του “Dragon Tears”. Καθόλου άσχημη δουλειά. Πολύ ατμοσφαιρικό, ωραίες μελωδίες, υπέροχη φωνή, διαφορετικό από ότι έχω συνηθίσει και σε γενικά πλαίσια ευχάριστο στο άκουσμα με την ιδιαιτερότητα της Ιαπωνικής πεντατονικής κλίμακας. Γιατί όχι;
6.5/10
Κατερίνα Στασουλάκου
