Οταν έχεις μία μπάντα όπως οι Unruly Child, έχεις κυκλοφορήσει στα ’90s τρεις απανωτούς δίσκους άψογου μελωδικού rock, έχεις συνεργαστεί με ονόματα όπως Glenn Hughes, Bobby Kimball και The Moody Blues και έχεις φτάσει σε σημείο να σου κάνει την παραγωγή των albums σου ο τρισμέγιστος και βάλε Beau Hill (Ratt, Winger, Europe) το μέλλον σου σίγουρα προμηνύεται λαμπρό. Έλα όμως που μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε. Κάπου γύρω στο 1994 χάθηκαν ολοσχερώς από το χάρτη προς έκπληξη αρκετών οπαδών του είδους. Δεκαέξι χρόνια μετά έγινε το μπαμ με το reunion. Η απόφαση όμως να κυκλοφορήσει το album είχε παρθεί από τα μέλη καιρό πριν. Το Worlds Collide καλείται λοιπόν να βγάλει από τη ναφθαλίνη όλα τα καλά στοιχεία που διέθεταν κάποτε οι Unruly Child χωρίς να χαρακτηριστούν ξεπερασμένοι. Δυστυχώς εδώ δε θα τα καταφέρουν. Αν και σχετικά καλός στο άκουσμα, ο δίσκος δε μπορεί να κρύψει την απραγία των τελευταίων δεκαέξι χρόνων. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. To album περιέχει μερικά αρκετά καλά κομμάτια όπως το opening Show Me The Money, το Tell Another Lie και το When Worlds Collide, αλλά θα καταλάβεις από την πρώτη κιόλας ακρόαση πως όλα δείχνουν ότι κινούνται στο ίδιο στιλάκι, ίσως εκνευριστικά στο ίδιο στιλάκι. Μπαλάντες επί μπαλαντών, άπειρα πλήκτρα παντού (πιο melodic, παρά rock φαντάσου) όπως στο τελείως ανέμπνευστο Insane, είναι η κύρια εικόνα που συνθέτει το Worlds Collide. Παράπονο δεν είχα από το υπέροχο rhythm section των Larry Antonino και Jay Schellen, όπως και την αιθέρια φωνή του “παλαίουρα” Marcie Michelle Free (ή Marc Free για τους πιο παλιούς). ‘Οσον αφορά τα κιθαριστικά μέρη το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μέχρι ενός σημείου ο Bruce Gowdy σα να φαίνεται ότι το κατέχει ακόμα, τόσο συνθετικά όσο και στον τομέα παίξιμο, μέχρι που φτάνουμε στο Love Is Blind με το “λέγε-με-Livin’ On A Prayer-riff” στην αρχή να ξεκινάει μία σειρά από κομμάτια-κλώνους των Toto και Air Supply. Τι να πεις; Ωραίο εξώφυλλο πάντως. Δεν ξέρω αν έφταιγε η πολύχρονη ανενεργία, πάντως για κάποιον που θέλει να γνωρίσει τους Unruly Child, καλύτερο θα ήταν να δώσει προσοχή στο ομώνυμο album του 1992. Κρίμα.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
