De La Muerte – De La Muerte (Bakerteam)

Να λοιπόν ένα αρκετά ενδιαφέρον ντεμπούτο. Οι Ιταλοί De La Muerte κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, το οποίο είναι εμπνευσμένο από την “Nuestra Señora de la Santa” ή αλλιώς την Santa Muerte, η οποία είναι ουσιαστικά η Μεξικάνικη θηλυκή θεότητα του θανάτου. Κάθε ένα τραγούδι από το “De La Muerte” έχει να κάνει με μια ιστορία θανάτου, αν έχω καταλάβει καλά το concept του δίσκου.
Η μουσική των Ιταλών είναι άκρως ενδιαφέρουσα, αφού καταφέρνουν με αρκετή μαεστρία να μπλέξουν αρκετές εκφάνσεις του σκληρού ήχου και να μας δώσουν ένα καθόλου κουραστικό αποτέλεσμα. Είναι πολύ δύσκολο να βρω κάποιες μπάντες, τις οποίες θα μπορούσα να αναφέρω σαν επιρροή, αλλά η θεατρικότητα στη μουσική των De La Muerte θα μπορούσε να μου θυμίσει μια πιο hard rock έκδοση των The Vision Bleak και συνάμα μια πιο metal έκδοση των Faith No More, ειδικά λόγω των φωνητικών του Gianluca Mastrangelo που φέρνει αρκετά στον Mike Patton. Τα κλασσικά metal στοιχεία υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου αλλά είναι εμπλουτισμένα με αρκετά μοντέρνα στοιχεία και groove ρυθμούς.
Η γενική αίσθηση του δίσκου είναι λες και ακούς κάποιο soundtrack ταινίας που έχει σαν θέμα το Μεξικό και ανήκει στο είδος των thriller. Αυτό φαίνεται καθαρά από την instrumental εισαγωγή του δίσκου “Tequila Funeral” και το μελωδικότατο “Fallen Angel” που ακολουθεί. Τα κομμάτια του δίσκου κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα, αποφεύγοντας έτσι τον κίνδυνο των fillers. Πάντως, σίγουρα υπάρχουν κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το ευθύ και metalίζον “Desaparecido”, το θεατρικό “I’m Not A Legend” που θυμίζει αρκετά Faith No More, η πολύ επιτυχημένη διασκευή στο “Malaguegna Salerosa” αλλά και το “I’m Alive!” το οποίο δείχνει την πιο σύγχρονη πλευρά με αρκετά nu-metal στοιχεία αλλά και κάποια growls από τον Mastrangelo. Πολύ καλό επίσης και το κλείσιμο του δίσκου, “Sorrow”, που σου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία, ενώ μπορεί να είναι και το πιο μελωδικό κομμάτι του δίσκου.
Οι μελωδικές γραμμές είναι πολύ καλές σχεδόν σε όλα τα κομμάτια ενώ τεχνικά η μπάντα είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αυτό τους επιτρέπει να έχουν και κάποια prog (τεχνικά στοιχεία) στη μουσική του, τα οποία όμως κατά την άποψη μου δεν λειτουργούν τόσο καλά. Τα κομμάτια θα μπορούσαν να έχουν ένα πιο ευθύ μοτίβο και έτσι θα μπορούσαν οι μελωδίες να αναδεικνύονται περισσότερο. Επίσης η φωνή του Mastrangelo, δίνιε αρκετή θεατρικότητα και πολυμορφία στη μουσική, αλλά νομίζω ότι ορισμένες φορές το παρακάνει και αυτό φαίνεται. Τα αρνητικά του δίσκου όμως δεν επισκιάζουν τη γενική εικόνα, που είναι πολύ καλή.  Πιστεύω πως για ντεμπούτο, το “De La Muerte” είναι πολύ καλό και σωστό δρόμο και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι στο μέλλον οι De La Muerte θα μας απασχολήσουν αρκετά, αρκεί να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο και φυσικά αν δεν έχουν ατυχίες. Οι οπαδοί του θεατρικού metal, της τεκίλας και του alternative / goth / μοντέρνου ήχου, μάλλον θα βρουν αρκετά καλά πράγματα στο “De La Muerte”.
7 /10
Δημήτρης Σταύρος    
[email protected]