Καλώς τα παιδιά, καλώς τα 3-0. Σχεδόν ένα χρόνο μετά το ανυπόφορο EP “Transience”, οι αγνώστων λοιπών στοιχείων Dead In The Manger επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος με το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, “Cessation”. Με νωπές ακόμα τις κακές μνήμες από την προηγούμενη κριτική γι’αυτούς και σκεπτόμενος πως δεν υπάρχει λόγος να το αναβάλλω μιας που δεν πρόκειται να το αποφύγω, έκατσα ν’ακούσω το “Cessation”. Δεν μπαίνω ξανά στη διαδικασία να κράξω για τα μαρκετίστικα κόλπα και τη δηθενιά τους, ισχύει ότι έχω γράψει και για το EP (που μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Μετά από 26 λεπτά, το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η λέξη «ΓΙΑΤΙ» με κεφαλαία γράμματα και να αναβοσβήνει σαν ταμπέλα νέον. Ωραίες μελωδίες, ενδιαφέροντα riffs και αρκετά brutal σημεία, και καταφέρνουν με απλές κινήσεις να τα στείλουν στο διάολο. Αυτό το ρημάδι το blastbeat, γιατί δεν πρέπει να σταματάει καθόλου, υπάρχει λόγος; Γαμάς τις ατμόσφαιρες, γαμάς τη ροή και κυρίως, γαμάς τα νεύρα μας ρε φίλε, χαλάρωσε λίγο. Πάνω που πας να ευχαριστηθείς το κομμάτι τσουπ, blastbeat, πάνω που έχει πιάσει ένα αργόσυρτο στα όρια του doo, riff, τσουπ, blastbeat. Αν προσπαθούν να το περάσουν σαν δική τους μανιέρα-σήμα κατατεθέν, ας το αφήσουν καλύτερα γιατί είναι χάλια. Και είναι το κρίμα της υπόθεσης μιας και έχουν καλυτερέψει αρκετά στο συνθετικό κομμάτι, βάζοντας ισόποσες δόσεις από παραδοσιακό Νορβηγικό Black, αργόσυρτο Βρετανικό Doom και Σουηδικό ατμοσφαιρικό Death, τυλιγμένα με έναν crust/sludge ήχο που δυστυχώς δεν αναδεικνύει ιδιαιτέρα το τελικό τους αποτέλεσμα, βγάζοντας ένα πολύ μπουκωμένο και μουντό feeling που δεν δένει και πολύ καλά με τα υπόλοιπα στοιχεία. Αν και όπως είπα παραπάνω έχουν ανέβει συνθετικά και έχουν ένα πολύ καλύτερο εξώφυλλο σε σχέση με το EP, ο βαθμός δεν αλλάζει, αφενός για τα αρνητικά που έγραψα και αφ’ εταίρου γιατί εδώ δεν υπάρχει κομμάτι τόσο καλό όσο το “Part IV”.
5,5/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
