Μα τον άγιο Leif και τα μουστάκια του Iommi! Τι δισκάρα είναι τούτη που με ανάγκασε να ψάξω το φτυαράκι μου για να μαζέψω τα μυαλά μου από το πάτωμα; Όσοι τους αγνοήσατε το 2004 ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτείτε. Οι Doomshine επιστρέφουν 6 χρόνια μετά (!!!) και φέρνουν μαζί τους το έρεβος. Βροντοφωνάζουν και απαιτούν την παρουσία τους στο πάνθεον των μεγάλων πατριαρχών του Doom. Και με το The Piper κερδίζουν αυτό το δικαίωμα και με το παραπάνω. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτόν τον τεραστίων διαστάσεων ογκόλιθο. Βασισμένοι στους Candlemass (γίνεται και αλλιώς;), Solitude Aeturnus και Morgana Lefay καταφέρνουν να φρεσκάρουν το Doom. Βαρύ σαν αμόνι -όχι των Anvil- σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, λυρικό, επικό, απλά μνημειώδες. Η κιθάρα του Sven Podgurski (Spiral Tower, Tragedy Divine) περνάει από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας ενώ η αριστουργηματική φωνή του Tim Holz σε κοινωνάει κανονικά. Το rhythm section στιβαρό και μεγαλοπρεπές χωρίς περιττά γεμίσματα, συμπληρώνει το παζλ. Οι Doomshine ανεβάζουν τον πήχη, θέτουν νέα όρια και προκαλούν τους υπόλοιπους να τα ακολουθήσουν. Σίγουρα ο καλύτερος doom metal δίσκος εδώ και χρόνια, βάζει υποψηφιότητα για τον καλύτερο της χρονιάς. Δεν περιγράφω άλλο…
9/10
Γιώργος Τσινάνης
