Οι Downriver Dead Men Go είναι μία πεντάδα που μας έρχεται από την Ολλανδία και παίζει μία μίξη alternative/progressive rock. Διαβάζοντας αυτή την πρώτη πρόταση πιθανόν να σκεφτείς “βαρετό μου ακούγεται”. Το ίδιο ενδεχομένως να σκεφτόμουν και γω μέχρι τη στιγμή που έβαλα το “Departures“ να παίζει.
Η αλήθεια είναι πως γενικότερα το μεταμοντέρνο prog rock δεν είναι για όλες τις διαθέσεις. Πόσο μάλλον όταν προσθέτεις σε όλα αυτά και τον όρο “post“. Έχοντας ήδη ένα album στο ενεργητικό τους (“Tides“, 2015) οι DDMG σε κάθε κομμάτι, σε κάθε νότα, βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στις “Pink Floyd–meets–Joy Division“ επιρροές τους αρκετά πιο μελαγχολικούς τόνους, όπως παρόμοια είχαν κάνει και οι Anathema σχεδόν μια 20ετία πριν. Αποτελούμενο σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, το “Departures“ κατά έναν παράδοξο τρόπο δεν εξουθενώνει λόγο της χρονικής του έκτασης. Κύριος υπαίτιος ο Gerrit Koekkebakker και οι συνεχείς αυξομειώσεις της φωνής του ανάμεσα σε progressive/gothic/new wave ερμηνείες.
Είναι ένας δίσκος που έχει να σου πει πολλά αν του το επιτρέψεις. Δεν έχει έρθει για να σε πείσει ούτε πως απαρτίζεται από μουσικάρες Α’ κλάσεως, ούτε να σε κάνει να πιστέψεις πως πρόκειται για ένα άκρως σκοτεινό (μη ψαρώσεις από το εξώφυλλο) δημιούργημα που θα σε κάνεις να το παρατήσεις πρόωρα.
Και όπως κανείς δε θέλει να δει live τους Moonspell ντάλα μεσημέρι, έτσι και το “Departures“ θα αδικηθεί υπερβολικά εάν ακουστεί ακατάλληλη ώρα. Είναι νυχτερινό album. Το ξέρει. Η ατμόσφαιρα που απορρέει στα “Mother“, “Prison Walls“ και το 14λεπτο “Uncertainty“ δεν συναντάται συχνά πλέον. Είναι μία θαυμάσια ευκαιρία για όσους θυμούνται τι ζημιά τους είχαν κάνει albums όπως “Damnation“, “Eternity“, ακόμα και το “A Blessing In Disguise“ των Green Carnation. Σίγουρα δεν είναι της ίδιας ποιότητας, η ουσία όμως παραμένει.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
