Έχοντας ακούσει τόσους δίσκους και τόσα διαφορετικά είδη εκπλήσσομαι θετικά όταν ακούω κάτι που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. Οι Ephemeros είναι μία από αυτές τις μπάντες, μιας και με το μοναδικό τους στυλ καταφέρνουν και δημιουργούν έναν από τους πιο βαρύς και σκοτεινούς δίσκους. Μονότονο ύφος, με ελάχιστες έως καθόλου εναλλαγές όπου σε προετοιμάζει για κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Ατμόσφαιρα που σε πνίγει και φωνητικά που σε στοιχειώνουν. Όλα καλά μέχρι τώρα για τους οπαδούς του Funeral Doom, ένα είδος που απευθύνεται σε μικρό σχετικά κοινό, αλλά πολύ αφοσιωμένο. Το θέμα είναι ότι κουράζει το “απαίδευτο” κοινό με την έλλειψη κάποιου συγκεκριμένου στόχου, ή με τα μεγάλα σε έκταση κομμάτια. Παρμένο από τα ελληνικά “Εφήμερος”, η μπάντα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να προσθέσει κι άλλο υλικό στα κομμάτια της, καταφέρνοντας στο τέλος να χάνουν τον ακροατή λόγο της συγκεκριμένης ιδιομορφίας. Αλλά γιατί παραπονιέμαι, μιας και ξέρω ότι πρόκειται για το συγκεκριμένο είδος. Όσοι λοιπόν δεν έχουν πρόβλημα με αυτά θα ευχαριστηθούν σε μεγάλο βαθμό με αυτόν τον δίσκο, λόγο των προαναφερθέντων. Για να τα κάνω και λίγο πιο αναλυτικά τα πράγματα, οι κιθάρες παίζουν σε όλη την διάρκεια του δίσκου αργές συνθέσεις και βασανιστικά μονότονα riff και από την άλλη τα ντραμς δεν είναι απαιτητικά και θα μπορούσαν να παιχτούν από τον καθένα μας ανεξαιρέτως μουσικής παιδείας. Το θέμα μας είναι με τα φωνητικά, τα οποία ταιριάζουν ακριβώς με το ύφος τους, προσθέτοντας αρκετά καλά σημεία ώστε να παρακολουθήσει κάποιος τον δίσκο. Το “All Hail Corrosion” δεν είναι κάτι που μπορεί να το ακούσει ο καθένας, θέλει ιδιαίτερο αυτί και περίεργα γούστα, λέγοντας αυτά δεν χρειάζεται φαντασία για να καταλάβετε την άποψή μου για αυτήν την αμερικάνικη μπάντα.
4/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
