Ο Καναδάς έχει αποδείξει κατά καιρούς πως βγάζει σπουδαίες μπάντες. Οι Exciter όχι μόνο υπήρξαν μία από αυτές, αλλά ήταν και από τους πρωτοπόρους του speed metal δημιουργώντας σχολή. Έχοντας μόνο 27 χρόνια ιστορίας και μόλις 13 studio albums με κάποια από αυτά να είναι πλέον κλασσικά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την αποδεδειγμένη προσφορά και επιρροή που έχουν ασκήσει. Προσωπικά τους θεωρώ κάτι σαν τους AC/DC του thrash. Όποιος λοιπόν γνωρίζει από Exciter ξέρει ακριβώς τι να περιμένει. Αδυσώπητο speed/thrash που λυσσομανάει με in your face φωνητικά και χωρίς ίχνος μελωδίας. Το Death Machine συνεχίζει αυτή τη παράδοση χωρίς να ξοκείλει στο παραμικρό. Ο τραγουδιστής Kenny Winter έχει εγκλιματιστεί πλήρως και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τον Jacques Bilanger και ο John Ricci, ηγέτης της μπάντας, κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Σ’ αυτή τη περίπτωση όμως, μάλλον η συνταγή δε πέτυχε και τόσο. Ενώ κάθε άλλο παρά αδύναμο θα έλεγε κάποιος το άλμπουμ, δεν έχει τα τραγούδια για να υποστηρίξει την ενστικτώδη και ωμή του δύναμη. Σίγουρα ο Ricci μπορεί να γράφει με το κιλό τέτοια τραγούδια, εδώ όμως του βγήκανε λειψά. Στα από τέτοια σας θα μου πείτε πολλοί από εσάς και εγώ εν μέρει θα συμφωνήσω. All hail to Exciter, αλλά…
6/10
Γιώργος Τσινάνης
