Όσοι ξεκινήσαμε να ακούμε metal στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε ασχοληθεί με τους Fear Factory. Ένα συγκρότημα που γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ του death, του industrial και του gothic metal με το δικό του μοναδικό τρόπο. Η μπάντα ξεκίνησε το μακρινό 1989 (ως Ulceration), είναι ένα θρυλικό συγκρότημα και ένα από τα πολλά στο χώρο που βοήθησε στην εξέλιξη του metal.
Δυστυχώς όμως υπήρχαν τεράστια και διαρκή προβλήματα στο εσωτερικό τους, με αποχωρήσεις και δικαστικές διαμάχες που κράτησαν αρκετά χρόνια. Στα τελευταία νέα του συγκροτήματος, μεταξύ του 2017 και 2020, ήταν σε αναμονή οι αγωγές με τους Burton C. Bell (φωνητικά) και Dino Cazares (κιθάρες) από τη μία πλευρά εναντίον του Raymond Herrera (τύμπανα) και Christian Olde Wolbers (μπάσο) από την άλλη. Τον Σεπτέμβριο του 2020 η πολυετής δικαστική διαμάχη τελείωσε, ο Dino Cazares δήλωσε ότι κέρδισε τις αγωγές αλλά έχασε τον Burton C. Bell καθώς ανακοίνωσε την αποχώρησή του τον ίδιο μήνα. Προσωπικά θεωρώ τεράστιο πλήγμα την αποχώρηση της εμβληματικής φωνής των Fear Factory.
Ευτυχώς όμως για εμάς που αγαπήσαμε αυτό το συγκρότημα με τα όποια προβλήματα του ο εν λόγω δίσκος ήταν έτοιμος από το 2017. Το “Aggression Continuum” σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, μιας και θα είναι το τελευταίο με την γνώριμη φωνή του Burton C. Bell. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των προβλημάτων θα το δείξει η ιστορία. Ο δίσκος ξεδιπλώνεται με έναν εξαιρετικά κινηματογραφικό τρόπο, ξεκινάει με μια αφήγηση που εμπνέεται από την ομιλία του John Connor στην ταινία Terminator: Salvation, θέτοντας το σκηνικό για αυτό που θα έρθει, με τους στίχους να συνεχίζουν στο γνώριμο ύφος της μπάντας προσκαλώντας μας σε εξέγερση και αντίσταση.
Το πρώτο κομμάτι “Recode” δείχνει ότι υπάρχει μια αντίθεση μεταξύ της ποιότητας από τα πλήκτρα και της ακατέργαστης επιθετικότητας, καθορίζοντας το στυλ και για τις υπόλοιπες συνθέσεις. Η εξέλιξη του δίσκου είναι δυναμική, συναρπαστική και πολύ συναισθηματική ταυτόχρονα. Ξεχωρίζουν μακράν τα “Purity” και “Monolith”, το “Disruptor” που είναι το πιο επαναστατικό τους και το “Cognitive Dissonance” που μας γυρνάει στα πρώτα χρόνια τους θυμίζοντας έντονα συνθέσεις του “Demanufacture”.
Για τρεις δεκαετίες οι Fear Factory προέβλεπαν ένα μέλλον στο οποίο οι ζωές μας θα είναι περιορισμένες και ελεγχόμενες. Στο δέκατο album τους δεν είναι μόνο η βίαιη ανάλυση αυτής της προειδοποίησης αλλά θέτουν και ένα τέλος. Οι συνθέσεις κινούνται στα γνώριμα ποιοτικά μονοπάτια με τα οποία τους γνωρίσαμε ενώ η οργή ειδικά στα φωνητικά φαίνεται να ξεχειλίζει. Ο Burton έδωσε στα τραγούδια μια από τις καλύτερες του ερμηνείες. Ίσως γιατί έφτανε στο τέλος αυτή η συνεργασία, ποιος ξέρει; Το “Aggression Continuum” θεωρώ ότι μετά από όλες αυτές τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν είναι μια τεράστια έκπληξη και ένα εντυπωσιακό album. Μήπως όμως δίχως τον Burton αποτελέσει και το κύκνειο άσμα των Fear Factory;
8,5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
