Δίσκος του σήμερα με κομμάτια του χθες. Αυτή θα μπορούσε να είναι και η σύντομη εκδοχή για το νέο album των Γερμανών post-rockers Flares. Είναι τόσο απλό στο χαρακτηρισμό. Η μουσική τους σκοπό έχει να προσφέρει ένα ψυχικό ταξίδι βουτηγμένο σε μελωδίες του παρελθόντος. Είναι όμως κάτι παραπάνω από παρελθοντολαγνία;
Εάν σκεφτόμασταν πιο βεβιασμένα σίγουρα θα λέγαμε ναι. Εν μέρει το “Allegorhythms” τρέφει τεράστια λατρεία και σεβασμό για το prog και την ψυχεδέλεια των 70s που θα έβρισκες σε δίσκους των King Crimson, Pink Floyd και Eloy για να αναφέρω μερικά παραδείγματα. Από την άλλη, θα βρεις και αρκετές επιπλέον progressive ιδέες που παραπέμπουν σε μεταγενέστερες περιόδους και συγκεκριμένα στα μέσα των 90s, όταν η ατμόσφαιρα άρχισε να ξαναπαίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το μεγαλύτερο μέρος της ακρόασης αποτελείται από instrumental συνθέσεις οι οποίες όμως έχουν το δικό τους ενδιαφέρον μιας και δεν επιμένουν ιδιαίτερα στο rock και εναλλάσσονται ανάμεσα σε διάφορα μονοπάτια, όπως alternative, ελαφρύ ambient, ή ακόμα και καθαρό post-rock τύπου Mogwai, οι οποίοι προφανώς είναι οι δικοί τους σούπερ-ήρωες. Η δική μου γνώμη πάντως, σαν ακροατής που δεν πολυαντέχει υπό τόσο experimental συνθήκες, είναι πως πρόκειται για μία πολυποίκιλη μπάντα που ναι μεν με ταξιδεύει, αλλά κάπου-κάπου το χάνει με τα υπερβολικά instrumentals. Λίγο ειρωνικό για ένα σχήμα που όπως φαίνεται κατέχει από μουσικές γνώσεις. Ίσως αν διέθετε λίγες ερμηνείες παραπάνω να μπορούσα να το ακολουθήσω.
Αν βέβαια είσαι fan των instrumental δίσκων τότε τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα, καθώς οι Flares είναι εξαιρετικοί παίκτες -ιδιαίτερα στις ακουστικές κιθάρες και τα πλήκτρα- και όπως όλα δείχνουν πολύ διαβασμένοι όσον αφορά την τεχνική και τη νοοτροπία γύρω από τους ατμοσφαιρικούς ήχους. Και αυτό είναι που τους σώζει στα μάτια μου.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
