Ντεμπούτο για τους Σουηδούς Follow The Cipher, που θέλησαν κι αυτοί να εκμεταλλευτούν την τωρινή “αδυναμία” της Nuclear Blast για νέα female-fronted power/symphonic metal ονόματα.
Η φόρμουλα είναι το ίδιο απλή με εκείνη που οδήγησε σε ξαφνική επιτυχία τους Battle Beast, πλην φυσικά των χωρατατζήδικων disco αναφορών που έχουν οι Φινλανδοί. Μια μέτρια προς ικανοποιητική γυναικεία φωνή, πληθώρα keyboards, μελωδικές power κιθάρες, χορωδιακά “sing-along” refrains ώστε να μπορεί να συμμετέχει και το κοινό στα επερχόμενα support lives, αν και το τελευταίο μάλλον προσπαθεί να καλύψει το γεγονός πως ο δίσκος στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μία χλιαρή απόπειρα βαδίσματος σε μονοπάτια που επιτάσσει η σημερινή metal μόδα. Κάτι σαν “πιο ηλεκτρονικοί Epica” είναι ο πιο κατάλληλος όρος που μου έρχεται στο μυαλό, αν το πάμε από μουσικής πλευράς. Η track by track ανάλυση θεωρώ πως είναι αχρείαστη καθώς όλα τα κομμάτια μοιάζουν τελείως ίδια μεταξύ τους, αφήνοντας την αίσθηση πως ηχογραφήσανε άρον-άρον για να προλάβουν κάποιο deadline.
Βέβαια οι ίδιοι δεν φταίνε σε κάτι, μιας και η Σουηδία ανέκαθεν δυσκολευόταν στο power metal ιδίωμα και δεν τυχαίνουν πάντα περιπτωσάρες σαν τους (συμπατριώτες από το Falun) Sabaton. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια πιο μοντέρνα προσέγγιση, που όπως και να το κάνουμε, άλλες χώρες ειδικεύονται περισσότερο. Αυτό που μετράει όμως για έναν ακροατή -και υποψήφιο αγοραστή- είναι τo συνολικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι βαρετό και κάτω του μετρίου.
Δυστυχώς, μας αρέσει δε μας αρέσει, μπάντες τύπου Follow The Cipher είναι αυτές που μονοπωλούν σήμερα το ενδιαφέρον των εταιρειών. Και για να καταλάβεις την ειρωνεία της όλης υπόθεσης, κάτσε και σύγκρινε αυτό με οποιοδήποτε άλλο album π.χ. των After Forever (τότε φλώροι) και θα συνειδητοποιήσεις και συ πως μέχρι κι εκείνοι ήταν πιο heavy metal. Πως περνάει ο καιρός…
3/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
