Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και σίγουρα ο κόσμος πλέον είναι πολύ πιο υποψιασμένος όταν διαβάζει περί rock όπερας. Οι εποχές που πλειάδες μουσικών μαζεύονταν κάτω από μια στέγη έχει πάψει προ πολλού να λέει κάτι για πολλούς από εμάς. Παρ’ όλα αυτά, δεν το λες και μικρό άθλο αυτό που κατάφερε εδώ ο Ivan Jacquin.
Ο Ivan λοιπόν είναι ένας πολυτάλαντος μουσικός. Παίζει πλήκτρα, τραγουδά, συνθέτει και παράγει την μουσική του. Οι Foreign είναι ένα αν μη τι άλλο φιλόδοξο project του το οποίο θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη. Μέσα από αυτό παρακολουθούμε την ζωή ενός Εβραίου, καταραμένου από τον Θεό, που ζει την πορεία της ανθρωπότητας. Στο δεύτερο μέρος τον βλέπουμε να βιώνει τις σταυροφορίες, τον Κολόμβο, τους Βίκινγκς και άλλα πολλά ενδιαφέροντα.
Όπως προανέφερα, ο Ivan έχει έναν στρατό από μουσικούς στο πλάι του. θα αναφέρω ελάχιστους απλά για να καταλάβετε το μέγεθος του εγχειρήματός του. Κάποιοι από τους τραγουδιστές λοιπόν είναι οι Zak Stevens (Savatage), Tom S. Englund (Evergey), Andy Kuntz (Vanden Plas). Κάποιοι από τους μουσικούς είναι ο Mike LePond (Symphony X), Leo Margarit (Pain Of Salvation). Η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Κάποιοι από αυτούς επίσης έχουν λάβει μέρος και στο πρώτο κομμάτι της τριλογίας ενώ προφανώς θα εμφανιστούν και στο τρίτο.
Όλα αυτά καλά. Με την μουσική όμως τι γίνεται; Καταρχάς έχουμε να κάνουμε με δεκατρία τραγούδια και εβδομήντα δύο λεπτά μουσικής. Αυτό από μόνο του για εμένα είναι μια τροχοπέδη μιας και είναι πολύ δύσκολο όλο το υλικό να είναι της ίδιας ποιότητας. Καταλαβαίνω το μέγεθος του concept αλλά μια ώρα και από την ζωή μου δύσκολα την διαθέτω.
Μουσικά κινούμενο όμως, το “The Symphony” είναι ένας άρτιος prog rock/metal δίσκος. Άξιο αναφοράς το ότι κανείς από τους μουσικούς δεν αναλώνεται σε ασκήσεις επί χάρτου, αντίθετα η μουσική λειτουργεί σαν χαλί στην ανάπτυξη της ιστορίας. Προφανώς και υπάρχουν κάποιες συνθέσεις με σχετικά μεγάλη διάρκεια. Επίσης αυτό που λείπει από το album είναι ένα κομμάτι στο οποίο ο ακροατής να θέλει να επιστρέψει και να ξανακούσει. Ένα hit για να το πω πιο απλά.
Το δεύτερο μέρος λοιπόν αυτής της τριλογίας είναι μια καλογραμμένη rock opera που χωρίς να είναι υποδεέστερη σε σχέση με ανάλογες άλλες δουλειές (Avantasia, Ayreon) δεν μπορώ να πω ότι στα δικά μου αυτιά ξεχωρίζει για κάποιον λόγο. Σίγουρα θα αρέσει στους φίλους των albums τέτοιας λογικής.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
