Αυτή και αν ήταν μια κυκλοφορία που οι οπαδοί του progressive περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες από την στιγμή της ανακοίνωσης της επαναδραστηριοποίησης του σχήματος. Εδώ και καιρό ψίθυροι ακούγονταν στα πηγαδάκια των οπαδών της μουσικής, δηλαδή αυτών που δεν απλά ακούν Fates Warning και Pain Of Salvation (apply cold water to the burned area), για αυτό το comeback. Όταν λοιπόν έγινε και επίσημη ανακοίνωση για το comeback ήταν μεγάλο το ενδιαφέρον για το τι περιμέναμε να ακούσουμε.
Εξάλλου οι Horizon’s End κατάφεραν με μόνο δύο επίσημες κυκλοφορίες να γράψουν το όνομα τους στο πάνθεον της βίβλου του progressive. Λογικό μιας και μιλάμε για δύο δουλειές έτη φωτός μπροστά απ ‘ ότι άλλο συνέβαινε στην χώρα μας τότε αλλά, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, έσβηνε και πολλά μεγάλα ονόματα από τον χάρτη. Για τους λόγους τους το σχήμα σταμάτησε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι ένας τρίτος δίσκος είχε ηχογραφηθεί αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ (εκτός από το κομμάτι “Cover My Eyes”). Ενδιαφέρον θα ήταν κάποια στιγμή να τον ακούσουμε ε;
Το “Skeleton Keys” λοιπόν είναι ένα πανέμορφο album. Πολύπλοκο, τεχνικό αλλά πάνω απ όλα οργανικό! Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν soundtrack κάποιας ταινίας, στην ολότητα του ή ακόμα και κάποια κομμάτια χωριστά. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις που όμως δεν επαναλαμβάνονται ούτε καταντάνε βαρετές. εξάλλου όταν έχεις παίκτες όπως τον Kosta Vreto στις κιθάρες ή τον (εγκέφαλο του συγκροτήματος) Sakis Bandis στα πλήκτρα δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο. Όμως οι ίδιοι δεν πέφτουν στην παγίδα που πολλά prog σχήματα πέφτουν. Όσο και πολύπλοκά και τεχνικά να είναι τα κομμάτια ουδέποτε δεν ακούγονται σαν ασκήσεις τεχνικής ή απλά επίδειξη.
Λίγα πράγματα για κάποια κομμάτια. Το εναρκτήριο “Alpha” παρότι Instrumental ανοίγει τον δίσκο με εξαίρετο τρόπο και θέτει την βάση της ατμόσφαιρας. Στα καπάκια ακολουθεί το “Forming Fantasies” το οποίο γκαζώνει απότομα (προσωπικά με έπιασε απροετοίμαστο). Προσωπικό αγαπημένο είναι το “The Land Of Decay” που για μένα είναι το hitακι του άλμπουμ! Πανέμορφα πλήκτρα ζωγραφίζουν αμιγώς διστοπικά πλάνα στο μυαλό του ακροατή! 7 κομμάτια και 73 λεπτά μουσικής είναι αρκετά για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο για αυτή την επιστροφή.
Μιλάμε για ένα αριστούργημα το οποίο κοιτά κατάματα τους προκατόχους του και ίσως και να τους ξεπερνά (αυτό θα το κρίνει το μέλλον). Δεδομένα μια από τις καλύτερες progressive δουλειές για φέτος, αν όχι η καλύτερη!
9 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
