Δισκογραφική επιστροφή για τους Almanac και δεύτερο άλμπουμ. Για όσους δε γνωρίζουν, σχηματίστηκαν πριν τρία χρόνια από τον Λευκορώσο κιθαρίστα (και πληκτρά εδώ) Victor Smolski (κυρίως Mind Odyssey και solo καριέρα επίσης) μετά από την αποχώρησή του από τους Rage. Στα φωνητικά έχουμε ποικιλία, καθώς ακούμε τη Γερμανίδα Jeannette Marchewka (Lingua Mortis Orchestra), τον Andy B. Franck των Brainstorm, αλλά και τον David Readman (Pink Cream 69). Και οι τρεις τραγουδήσει και στο προηγούμενο άλμπουμ τους “Tsar” (2016). Το υπόλοιπο line up συμπληρώνεται από το Γερμανό μπασίστα Tim Rashid και τον επίσης Γερμανό, αλλά ελληνικής καταγωγής Athanasios “Zacky” (;) Tsoukas (πήρε τη θέση του Michael Kolar). Ο τίτλος και το concept του δίσκου επηρεάζονται από το Game Of Thrones, που πιθανώς σωστά μαντέψατε. Επίσης, κοιτώντας και τα ονόματα πιο πάνω, καταλαβαίνει κανείς σχετικά εύκολα, ότι έχει να κάνει με power metal. Το θέμα είναι τι γίνεται στη μουσική του άλμπουμ και στα δέκα κομμάτια που ακολουθούν.
Ο δίσκςο ξεκινά με μερική διάθεση για θεατρικότητα με το “Regicide”, βάζωντας τον ακροατή στο κλίμα. Μεσαίων ταχυτήτων κομμάτι, όπως και όλο το άλμπουμ τις περισσότερες φορές, αρκετά ωραίο το refrain του αλλά μέχρι εκεί. Θα ήθελα να ακουγόταν περισσότερο η φωνή της Jeannette, κάτι που μπορώ να πω και για το υπόλοιπο του δίσκου, αφού δεν την ακούμε και τόσο συχνά, ή όσο θα ήθελα. Όσο προχωράει και «κυλάει» το “Kingslayer”, έχουμε περισσότερη μελωδία (π.χ. “Guilty As Charged”) αλλά και πιο ορχηστρικά/συμφωνικά κομμάτια όπως το “Hail To The King”, με το ωραίο ντουέτο που γίνεται με την Jeannette. Θεατρικό σε σημεία, αλλά και heavy ταυτόχρονα. Μάλλον από τα καλύτερα και χαρακτηριστικότερα του άλμπουμ, θαυμάσιο refrain, αλλά κι εδώ θα ήθελα να ακούγεται περισσότερο η φωνή της τραγουδίστριας, τόσο στην παραγωγή που πιστεύω χρειαζόταν να είναι λίγο πιο πάνω, όσο και γενικά. Το συμφωνικό στοιχείο διατηρείται στο “Losing My Mind”, το οποίο μου έβγαλε και μία πιο progressive αισθητική. Επιτέλους εδώ ακούμε και λίγο διαφορετικά φωνητικά από όσους τραγουδάνε. Την ποικιλία πάντως που αναζητούσα, το κάτι πιο ανεβαστικό και λίγο διαφορετικό με αυτά που είχα ακούσει μέχρι στιγμής, τα βρήκα στο “Kingdom Of The Blind”. Συμφωνικό κομμάτι με heavy/power riffs, από τα καλύτερα πυο συναντά κανείς εδώ. Η μπαλάντα “Last Farewell” νομίζω προσθέτει μία ευχάριστη, όμορφη νότα στο δίσκο, μπήκε σε καλό σημείο και θεωρώ ότι θα ήταν επίσης καλό αν ήταν τελευταίο τραγούδι και το άλμπουμ έκλεινε με αυτό.
Αν συγκρίνεις την πρώτη ακρόαση με τις επόμενες, οπωσδήποτε μου έμειναν και μου άρεσαν παραπάνω πράγματα, όπως συμβαίνει εξάλλου σε πάρα πολλές περιπτώσεις ακρόασης δίσκου. Σίγουρα υπήρχαν στιγμές που μου άρεσαν, όπως επίσης και στιγμές που με κούρασαν. Όπως έγραψα και πιο πάνω, θα ήθελα γενικώς, να ακουγόταν περισσότερο η Jeannette Marchewka, θα της πήγαινε σαφώς πιο πολύ στα πιο συμφωνικά/ορχηστρικά τραγούδια. Ακούγεται λίγο παραπάνω και κατά κύριο λόγο στο “Headstrong”, το οποίο δε μου έμεινε και πολύ, δε ήταν από αυτά που ξεχώρισα και στο αρκετά καλό αλλά μέχρι εκεί, “Red Flag” που κλείνει το άλμπουμ. Μέσα βέβαια και τα τραγούδια που ανέφερα πιο πάνω, χωρίς όμως να ακούγεται αρκετά. Επίσης και καθώς ο δίσκος είναι μεσαίων ταχυτήτων με κάπως προβλέψιμο ήχο και ροή, θα ήθελα να υπήρχαν και κάποια πιο ψηλά φωνητικά από τον Andy B. Franck, που να δείχνουν και τις δυνατότητες του σε αυτό το κομμάτι, θυμίζοντας Brainstorm. Από τον David Readman τέλος, έμεινα ικανοποιημένος από αυτά που άκουσα. Σε κάθε περίπτωση και κλείνοντας, τα καλύτερα που κρατάω από το “Kingslayer” είναι τα “Hail To The King”, “Losing My Mind”, “Kingdom Of The Blind”, αλλά και τη μπαλάντα “Last Farewell”. Από πίσω και τελευταίο ακολουθεί το “Regicide”. Πιστεύω ότι δεν είναι δίσκος που μπορεί να βγεί άμεσο συμπέρασμα, από μία ακρόαση. Αυτά.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
