Οι Fortress Under Siege είναι μια μπάντα που τυγχάνει μεγάλου σεβασμού και αναγνώρισης από σχεδόν όλους όσους επιμένουν να ασχολούνται με την ελληνική σκηνή. Δημιουργήθηκαν το 1992 από τον Φώτη Σωτηρόπουλο (κιθάρα) και τον Γιάννη Βασιλάκη (κιθάρα) μετά τη διάλυση των ιστορικών Gladiators.
To 1996 κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό ομώνυμο EP τους, μια από τις καλύτερες progressive/power metal κυκλοφορίες που έχει βγάλει ποτέ αυτή η χώρα. Από το 1998 έπαψαν ουσιαστικά να υφίστανται για να επανέλθουν έντεκα χρόνια μετά το 2009 και έκτοτε να κυκλοφορήσουν, το εξαιρετικό “The Mortal Flesh Of Love” (2010), το “Phoenix Rising” (2004) με τον Άλεξ “Hannibal” Μπαλακάκη στα φωνητικά, έναν δίσκο που προσωπικά μου πήρε αρκετό καιρό να εκτιμήσω την ποιότητά του, ενώ φέτος ήρθε η ώρα για την τρίτη ολοκληρωμένη τους δουλειά που φέρει τον τίτλο “Atlantis”.
Χρειάστηκε να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του “Phoenix Rising” με πολλά πράγματα να συμβαίνουν στο στρατόπεδο της μπάντας αυτό το χρονικό διάστημα, κυριότερο εξ’ αυτών η αποχώρηση του τραγουδιστή Μιχάλη Λίβα, με τον οποίον είχαν αρχίσει να δουλεύουν το “Atlantis”, πράγμα που οδήγησε σε ανακατατάξεις στις τάξεις της μπάντας και στην επαναηχογράφηση των φωνητικών με την ανάλογη καθυστέρηση. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν, οι Fortress Under Siege αποτελούνται σήμερα από τους Τάσο Λάζαρη στα φωνητικά, Φώτη Σωτηρόπουλο στις lead κιθάρες, Θέμη Γουρλή στις ρυθμικές κιθάρες, Γιώργο Γεωργίου στα πλήκτρα, Αλέξη Σταύρακα στο μπάσο, Δημήτρη Καπουκάκη στα τύμπανα, και το “Atlantis” είναι γεγονός.
O δίσκος περιέχει δώδεκα συνθέσεις. Τα “Holding A Breath” και “Lethe” είναι μικρά μελωδικά instrumental, σε παραγωγή του Φώτη Benardo (Septicflesh, Rotting Christ, InnerWish), ενώ το mastering έχει γίνει από τον Γιώργο Νεράτζη. Απλά ακούστε την όλη δουλειά που έχει γίνει!
Το πρώτο πράγμα που είναι εμφανές από τις πρώτες ακροάσεις είναι ότι στο “Atlantis” κυριαρχεί περισσότερο το power στοιχείο σε σχέση με το progressive, Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνουν τραγούδια όπως τα “Love Enforcer” (το πρώτο single της μπάντας), “Lords Of Death” , “Seventh Son”, “Spartacus”, “Hector’s Last Fight” ενώ οι πιο progressive στιγμές κυριαρχούν στα “Atlantis”, “Vengeance”, “Silence Of Our Words”, “Time For Rage” και “The Road Unknown”.
Το δεύτερο πράγμα που είναι εμφανές είναι η ποιότητα που ξεχειλίζουν τα τραγούδια των Fortress Under Siege. Ο Τάσος Λάζαρης είναι ένα παιδί με μεγάλο εύρος φωνής, όσοι τον έχουν ακούσει ζωντανά ξέρουν γιατί ακριβώς μιλάω, που δένει απόλυτα με το υλικό της μπάντας. Είναι απλά απολαυστικός και δεν μπορώ να μην απορήσω πως δεν ήταν τόσο καιρό ο τραγουδιστής του σχήματος. Η δουλειά που έχει κάνει η ψυχή της μπάντας, Φώτης Σωτηρόπουλος, τόσο συνθετικά όσο και στις κιθάρες είναι απλά φανταστική με άξιο συμπαραστάτη στο κιθαριστικό μέρος τον Θέμη Γουρλή. Τα πλήκτρα του Γιώργου Γεωργίου δεν «χρωματίζουν» μόνο τα τραγούδια αλλά αναλαμβάνουν και πρωταγωνιστικό ρόλο συνοδεύοντας τις κιθάρες με solos σε πολλά από αυτά. Ο Δημήτρης Καπουκάκης είναι εξαιρετικός drummer κι ο Αλέξης Σταύρακας στο μπάσο, χωρίς να αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, απλά σταθερότατος.
Οι Fortress Under Siege, κοιτώντας την ουσία των συνθέσεων κι όχι φτηνούς εντυπωσιασμούς, έχουν δημιουργήσει ένα album που συνδυάζει ιδανικά δύναμη, μελωδία και τεχνική με μεγάλη ποικιλία σε ρυθμούς, θέματα και διαθέσεις. Δεν θα γράψω για highlights και αδύναμες στιγμές, που για μένα δεν υπάρχουν, θα προτείνω σε όλους σας να ακούσετε το “Atlantis” και να ανακαλύψετε τα δικά σας. Κάθε ακρόαση το δίσκου θα σας αποκαλύπτει όλο και περισσότερα μυστικά του.
Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο αριστουργηματικό εξώφυλλο που είναι ένα πραγματικό ζωγραφικό έργο του Γιάννη Κουτρίκα. Να δώσω πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά των Fortress Under Siege και να ευχηθώ καλοτάξιδο.
8,5/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
