Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο τον solo καλλιτεχνών, ως επί το πλείστον στον κιθαριστικό τομέα, παρουσιάζει κάτι περισσότερο από τρομακτική άνθηση. Πολύ συχνά πλέον, παρουσιάζεται ένας «καινούριος» βιρτουόζος κιθαρίστας, ο οποίος αξιοποιεί πολύ σωστά τον χώρο συνήθως του YouTube, μέχρι τον μεθεπόμενο μήνα που ένας άλλος, παραπλήσιος παίκτης έρθει να τραβήξει την προσοχή. Δεν θα κρύψω πως προσωπικά με έχει κουράσει όλο αυτό.
Από τους εκατοντάδες, που όπως είπα παραπάνω εκμεταλλεύονται τις όποιες ψηφιακές πλατφόρμες, που επίσης κοτσάρουν δύο plug in και έναν midi drummer/παιχταρά προκειμένου να κάνουν, τις περισσότερες φορές, κακή επίδειξη τόσο του παικτικού τους επιπέδου όσο και του υλικού τους, ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά έχουν κάτι να πουν, τόσο σε συνθετικό κομμάτι όσο και σε θέμα χαρακτήρα και ταυτότητας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπως αυτή του Φώτη Δεληνικόλα που βρίθουν δημιουργικότητας σε ένα κατά τα άλλα υπερκορεσμένο και υπερκουρασμένο μουσικό τομέα.
Πρώτη προσωπική δουλειά για τον Φώτη η οποία τιτλοφορείται “Alma” και περιέχει εννέα υπερπλούσιες συνθέσεις. Οι ισορροπίες που παρουσιάζει ο δίσκος από το πρώτο κιόλας κομμάτι είναι εκπληκτικές. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά ηχοχρώματα τόσο στο παίξιμο του Φώτη όσο και στις επιρροές του, κάτι που κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή σε μεγάλο βαθμό. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το ότι σε γενικές γραμμές το “Alma” διατηρεί μία ενιαία μουσική χροιά, μία κοινή θεματική αν μπορούσε κάποιος να πει, χωρίς την παραμικρή υπόνοια μονοτονίας. Κάτι που προσωπικά θεωρώ κατόρθωμα, ειδικά όταν μιλάμε για ντεμπούτο δίσκο.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω την μουσική κατεύθυνση του δίσκου, νομίζω πως αυτό που υπερισχύει σαν ύφος είναι το progressive αλλά με ένα αρκετά ευρύ φάσμα αναφορών. Μπορείς να ακούσεις πολλά blues στοιχεία και πολλές φορές την παρουσία του Joe Satriani σε τομείς φρασεολογίας. Κάτι άλλο που είναι επίσης εμφανές, είναι οι groove και funk καταβολές, που σε προσωπικό επίπεδο με πήγαν από Kotzen και Govan μέχρι και καταβολές από Morello. Ιδιαίτερα ξεχωριστό κομμάτι αποτελεί το “Chimera” το οποίο φέρει απολύτως ταιριαστό τίτλο καθώς είναι τρομερά ποικιλόμορφο και τεχνικό. Μέσα στα παραπάνω χαρακτηριστικά, έντονη είναι και η παρουσία ήχων αλλά και μουσικών της γενιάς και εποχής του. Πολλά και με μαεστρία ενσωματωμένα τα djent στοιχεία αλλά και η σκιά παικτών όπως ο Tosin Abasi.
Όλες οι συνθέσεις βρίθουν μελωδίας, φρεσκάδας αλλά και σωστής διαχείρισης από μεριάς φλυαρίας. Τα solos και η τεχνική επίδειξη είναι εκεί για να εξυπηρετήσουν τις συνθέσεις, το σύνολο και την εξέλιξη και ανάπτυξη των κομματιών και όχι για προσωπική προβολή ικανοτήτων. Άλλοτε με σκοτεινότερη διάθεση, άλλοτε με μια αίσθηση μυστηρίου και άλλοτε με τρομερά ευδιάθετη και bluesy διάθεση, το “Alma” έχει λίγο από όλα για όλους. Στο παικτικό κομμάτι, ο Φώτης Δεληνικόλας είναι από τους πιο ολοκληρωμένους «καινούριους» παίκτες που έχω ακούσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, τεχνικά άριστος, φρασεολογικά πλούσιος και ποικίλος, ενώ το σημαντικότερο κατά την γνώμη μου και αγκάθι πολλών του είδους, εκφραστικός και με συναίσθημα πέρα από την τεχνική.
Συνολικά λοιπόν, το “Alma” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που γεφυρώνει πάρα πολύ ωραία το χθες με το σήμερα και ο Φώτης Δεληνικόλας ένας μουσικός που ξέρει να αντλεί έμπνευση και να την επαναδιοχετεύει έτσι ώστε το αποτέλεσμα να αποτελεί προσωπική δήλωση και όχι παρουσίαση των επιρροών και του playlist του. Πάρα πολύ ενθαρρυντική πρώτη δουλειά, βάζει ψηλά τόσο τις προσδοκίες όσο και τον πήχη για την συνέχεια.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
