Funeral doom metal με νορβηγικό στίχο και κάπως έτσι η αρχισυνταξία αποφασίζει να μου κάνει το δικό της χριστουγεννιάτικο δώρο με την ανάθεση του “Praesentialis In Aeternum” των Funeral. Αγαπημένο αφεντικούλι, σε ευχαριστώ. Επτά μουσικοί απαρτίζουν αυτήν την στιγμή την μπάντα από το Drammen, που κλείνει φέτος τρεις δεκαετίες ζωής. Αν αφήσουμε εκτός υπολογισμού ένα ενδιάμεσο μονοετές διάλειμμα μεταξύ 2003 και 2004. Σχεδόν μια δεκαετία έχει μεσολαβήσει από την προηγούμενη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία “Oratorium” αλλά τα έχουμε ξαναπεί: χρόνος και doom metal είναι δύο έννοιες ασύμβατες.
Δέκα και οι συνθέσεις του καινούριου δίσκου, στις οποίες την παράσταση κλέβει η βιολίστρια Sareeta. Η Ingvild Anette Strønen Kaare, όπως είναι το αληθινό της όνομα, έγινε μόνιμο μέλος του σεπτέτου μόλις φέτος. Όμως ο τρόπος που δένει η παρουσία της με τους υπόλοιπους και τον ήχο τους δεν μαρτυρά καθόλου το πόσο πρόσφατη είναι η προσθήκη της στο σχήμα. Χωρίς υπερβολές, είναι λες και ανακάλυψαν αυτό το επιπλέον στοιχείο που χρειαζόταν η μουσική τους για να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες μπάντες του είδους.
Σε σύγκριση με τις τελευταίες, οι Funeral βρίσκονται κάπου στην μέση από άποψη ήχου. Είναι μελωδικοί χάρη στα εντυπωσιακά βιολιά της Sareeta και τα πλήκτρα του André Aaslie (Abyssic) αλλά όχι όσο gothic είναι οι Φινλανδοί ομότεχνοί τους Skepticism. Ενσωματώνουν όμορφα το black στοιχείο χάρη στα σποραδικά ακραία φωνητικά αλλά δεν είναι τόσο black όσοι οι επίσης Φινλανδοί Thergothon. Κατά κάποιον τρόπο το funeral doom τους ακούγεται πιο «βρετανικό» σε σύγκριση με τους συνήθεις υπόπτους της σκηνής. Και όταν λέμε «βρετανικό», μην φανταστείτε το groove των Cathedral. Περισσότερο στα βασανιστικά ντιμινουέντο του ντεμπούτου των Esoteric παραπέμπει η μουσική τους.
Το γεγονός ότι έχουν επιλέξει να εκφράζονται στην μητρική τους γλώσσα, τους χαρίζει μεγάλο πλεονέκτημα στην ακουστική και στο περιεχόμενο των στίχων. Οι τελευταίοι βάζουν στην άκρη τον παραμορφωτικό ρομαντισμό που το ιδίωμα εμπνέει σχεδόν αντανακλαστικά, κι εξετάζουν την γνώριμη θεματολογία του με καρτεσιανούς όρους: “Jeg tenker, altså er jeg. Jeg vil, altså blir jeg. Her til evig tid.” («Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Θέλω, άρα μένω. Εδώ και για πάντα.»), μας λένε στο εναρκτήριο “Ånd”. Και κάπως έτσι βάζουν υποψηφιότητα στην περίεργη κατηγορία δίσκων που ξεκινούν ως ειδικού ενδιαφέροντος αλλά κάπως καταλήγουν να μας αφορούν όλους. Μουσικά και στιχουργικά.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
