Το άλμπουμ που ακούω από χθες και με έχει προβληματίσει αρκετά είναι ένα σόλο project το οποίο έρχεται από την Ισπανία. Ο λόγος του προβληματισμού προέρχεται από το γεγονός πως πρόκειται για μια αρκετά αξιόλογη προσπάθεια ενός μονάχα ανθρώπου, το οποίο είναι σεβαστό, που όμως δεν καταφέρνει –για τα δικά μου αυτιά και μυαλά πάντα- να ξεπεράσει το τετριμμένο, το χιλιοακουσμένο και όλα σε ένα που σημαίνουν επανάληψη και έλλειψη έκπληξης και ανατροπής. Ο Νightmarer, που έχει κυκλοφορήσει ένα ακόμα demo με τίτλο “The Fireflower’s Tale” το 2007, έγραψε όλα τα κομμάτια κατά τη διάρκεια της δεκαετίας των 90’s οπότε και η κυκλοφορία του ντεμπούτο “The Dawn Of A New Creation” είναι ουσιαστικά έργο ζωής για τον ισπανό mainman των Garth Arum. Το άλμπουμ περιέχει έντεκα συνθέσεις του Nightmarer ο οποίος αναλαμβάνει σχεδόν όλα τα μουσικά καθήκοντα με μόνες εξαιρέσεις κάποιες γυναικείες guest συμμετοχές που προσδίδουν μια πιο αέρινη και ατμοσφαιρική προοπτική στο όλο εγχείρημα. Το μουσικό προφίλ σίγουρα δεν ακολουθεί τα χνάρια άλλων, είναι μοναδικό, έχει ταυτότητα και προσωπικό στυλ. Με λίγα λόγια δεν έχουμε να κάνουμε με μπάντα-μίμο ούτε των Opeth ούτε των Dream Theater. Αυτό σαν γεγονός έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Δεν είναι και άσχημο να σε συγκρίνει κάποιος με αυτούς – αν με πιάνεις! Παρόλα αυτά πολλές φορές το προσωπικό στίγμα μιας μπάντας που κάνει ουσιαστικά τα πρώτα της βήματα ίσως φαντάζει λίγο αδέξιο, ασχημάτιστο ή και all over the place – ελληνιστί πάντα – ίφ γιού νόου γουάτ άι μίν! Η μουσική που συναντάμε εδώ είναι ένα μείγμα συμφωνικού death metal με black metal, avant guarde, rock και σίγουρα 90’s. Το λυρικό θέμα φλερτάρει το ονειρικό ,τη φαντασία, το εσωτερικό ταξίδι του εαυτού και της ψυχής. Υπάρχουν στιγμές που οι Garth Arum καταφέρνουν να ξυπνήσουν μέσα μας συμπαντικές εικόνες και την αίσθηση του ταξιδιού και άλλες που απλά αναρωτιόμαστε αν ακόμα ακούμε το ίδιο cd. Χμ, αυτό είναι και το πρόβλημα… Η κυκλοφορία αξίζει μία ακρόαση σίγουρα και ο λόγος είναι πως η δουλειά αυτή αποτελεί την προσπάθεια ενός μουσικού που και ταλέντο έχει και την ψυχή του καταθέτει. Το αποτέλεσμα δε σε κάνει να αναφωνείς: ”Wow, βρήκα την επόμενη αγαπημένη μπαντάρα μου!”. Αλλά πάλι όλοι ξέρουμε πως μετά τα 30 ειδικά ότι αγαπήσαμε αγαπήσαμε και αρνούμαστε πεισματικά να αντικαταστήσουμε τις μπάντες της εφηβείας μας που αγαπάμε να μισούμε!
6.5/10
Γεωργία Μπούτσαλη
