Ποιος θα περίμενε ότι θα ακούγαμε νέο album από τον Paul Gaskin εν έτη 2012; Εγώ πάντως όχι. Με καριέρα τριάντα και πλέον ετών, οι Gaskin κυκλοφορούν μόλις το τέταρτο δισκογραφικό τους πόνημα, με το “Stand or Fall” που είχε προηγηθεί να χρονολογείται πίσω στο 2000. Για όσους δεν γνωρίζουν οι Gaskin, έχουν κυκλοφορήσει άλλα δύο κλασικά album του είδους, τα “End of the World” του 1981 με το αθάνατο “I’m No Fool” να αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ύμνους της γενιάς του και το “No Way Out” του 1982. Ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες NWOBHM δίσκων έχει αναφερθεί με τα καλύτερα λόγια για τη μπάντα αυτή, φυσικά αναφέρομαι στον γνωστό μας εγωπαθή, ξερόλα, δύστροπο, μπλα… μπλα… μπλα… κύριο Lars Ulrich. Πίσω στα του “Edge of Madness” τώρα, το album από κάποιους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ρετρό, πράγμα που θα ήταν πολύ άδικο για μια μπάντα που έχει τόσα πολλά χρόνια στον χώρο και αποτελεί έναν από τους πρωτοπόρους αυτού του ήχου ασχέτως αν ποτέ δεν απέκτησαν τη φήμη άλλων συγκροτημάτων που είχαν εμφανιστεί και άνθισαν εκείνη τη περίοδο όπως οι Def Leppard, Diamond Head, Angel Witch και φυσικά το μεγαλύτερο όνομα που εμφανίστηκε κάτω από την ταμπέλα του NWOBHM, τους Iron Maiden. Το “Edge of Darkness” συνεχίζει πιστά αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα οι Gaskin, να rock-άρουν όπως τον παλιό καλό καιρό. Οι συνθέσεις άλλοτε επιθετικές, άλλοτε μπαλαντοειδείς και bluesy, ακολουθούν το μοτίβο των πρώτων album με τον Paul Gaskin φωνητικά να φέρνει στον Ozzy Osbourne εποχής “Bark at the Moon”. Τραγούδια όπως τα “Heart Like Thunder”, “Man’s World”, “Lost & Lonely” και το ομότιτλο που στο πρώτο μισό του θυμίζει το “Wasting Love” είναι μερικά από τα καλύτερα δείγματα που μπορείτε να ακούσετε, ενώ και τα υπόλοιπα δεν υστερούν σε ποιότητα. Εν κατακλείδι το “Edge of Madness” είναι ένα τίμιο δισκάκι που θα ικανοποιήσει τους πιστούς φίλους του είδους και πιθανότατα θα προσελκύσει και κάποιους νέους που αρέσκονται στο παλιομοδίτικο hard rock.
7/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
