Το πιο δύσκολο για εμένα σε μια παρουσίαση είναι το να μιλήσω για μια δουλειά που ναι μεν είναι καλή αλλά από την άλλη δεν είναι και πολύ του γούστου μου. Πάντα νοιώθω ότι έτσι έστω και άτυπα αδικώ ένα σχήμα. Φυσικά οι εποχές που ο αναγνώστης περίμενε να μάθει τα πάντα από έναν συντάκτη έχουν (ελπίζω) περάσει ανεπίστρεπτα.
Οι Gorilla Riot λοιπόν υπάρχουν σαν σχήμα από το 2013 αλλά μόλις φέτος κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους. Όλο αυτό το διάστημα φυσικά και δεν ήταν άπραγοι, μιας και έχουν κυκλοφορήσει μια σειρά από singles, ενώ είναι και πολύ δραστήριοι όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Μουσικά κινούμενοι παίζουν ένα κράμα από rock‘n’roll, blues και ολίγον τι από grunge. Όλο αυτό το ντύνουν με μια αρκετά βαριά παραγωγή. Το αποτέλεσμα είναι ένας ήχος που ίσως σε κάποιους να φέρει στον νου πιο rock Soundgarden; Ναι, μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν διστάζουν να πειραματιστούν και να δώσουν μια κάποια ποικιλία στον ήχο τους ενώ ο Arjun Bhisma έχει μια ενδιαφέρουσα φωνή που δεν θα έλεγα ότι είναι ακριβώς rock. Όλα αυτά λοιπόν περνάνε από ένα 70s πρίσμα που προσωπικά πάντα με άφηνε αδιάφορο. Και εκεί εντοπίζω το πρόβλημα. Στα αυτιά μου αυτό που παίζουν οι Gorilla Riot δεν ηχεί κακό αλλά απλά ξεπερασμένο.
Αυτό έκανε την ακρόαση για μένα αρκετά κουραστική και παρότι το album άνοιξε με τις καλύτερες προοπτικές, συγκεκριμένα τα “Riders I & II” (με το πρώτο να είναι instrumental) γρήγορα έχασε την προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου. Καταλαβαίνω λοιπόν ότι είναι μια δουλειά που προφανώς δεν απευθύνεται στα γούστα μου, αλλά δεν μπορώ να μην την κρίνω έτσι. Θεωρώ δεδομένο ότι κάποιοι από εσάς θα βρείτε το “Peach” πολύ πιο αξιόλογο απ’ ότι το βρήκα εγώ.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
