Το ambient είναι τόσο αχανές όσο και η ονομασία του. Δεν έχουμε να κάνουμε μονάχα με διαφοροποιήσεις από υποείδος σε υποείδος αλλά και με διαφοροποιήσεις συνεκτικότητας και συνάφειας από υποείδος σε υποείδος, γι’ αυτό και σπάνια βρίσκω άνθρωπο που να παλεύει τα πάντα στο ambient. Αν μιλήσουμε και για τις προσμίξεις τους με άλλα μουσικά είδη, θα χάσουμε τη μπάλα.
Εμένα η προτίμησή μου κλίνει προς το πιο μελωδικό μέρος του ambient, κάτι που διαφοροποιεί την προτίμησή μου από το πρώτο μέρος της συλλογής των Σουηδών In The Absence Of Words. Το πρώτο μέρος εστίαζε πιο πολύ στο αχανές και ψυχρό κομμάτι των συνθέσεων. Το παρών δεύτερο μέρος εστιάζει στο πιο μελωδικό και γλυκό μέρος τους, το οποίο κλίνει περισσότερο στις προτιμήσεις μου. Αν είστε βέβαια από αυτούς που προτιμάνε το αντίθετο, τσεκάρετε την πρώτη συλλογή, θα την ευχαριστηθείτε σίγουρα.
Το one-man συγκρότημα παρεμπιπτόντως υπάρχει από το 2017 και διατηρεί μέχρι και σήμερα την ανωνυμία του. Το μυστικό των συνθέσεων είναι ότι έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν συναισθήματα δίχως να χρειάζονται λέξεις, μιας και τα κομμάτια είναι περιτέχνως κατασκευασμένα. Υπάρχουν αναφορές και προσμίξεις από κλασική μουσική και darkwave μέχρι post-rock αλλά το songwriting είναι σε σημεία αριστουργηματικά δομημένο, με αποτέλεσμα αυτό το γλυκό, ευήκοο και ευχάριστο αποτέλεσμα.
Είναι εμφανές ότι τα κομμάτια είναι προσεκτικά επιλεγμένα, και επίσης φαίνεται ότι έχει δοθεί μεγάλη σημασία ακόμα και στην τοποθέτησή τους με τη σειρά, καθώς το album δε σου δίνει πουθενά την αίσθηση ότι πρόκειται για συλλογή, ίσα ίσα που νιώθεις περισσότερο πως πρόκειται για concept album. Οι ατμόσφαιρες και τα συναισθήματα που μπορούν να σου προκαλέσουν είναι αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, κι αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος να τους δώσετε λίγη προσοχή.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
