[Option A]
Στην μεγάλη δεκαετία του ξασμένου μαλλιού και της άφθονης λακ, στα χρυσά χρόνια του glam/sleaze/hair metal/pop metal/poser, υπήρξαν μπάντες που ήταν πραγματικά ξεχωριστές, πραγματικά αλήτικες, η οποίες δεν γίνανε όσο μεγάλοι και τρανοί θα μπορούσανε ή θα αξίζανε! Οι Love/Hate συγκεντρώνουν όλα αυτά τα στοιχεία και δεν θα σας το κρύψω ότι είναι από τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ λατρείες μου! Λίγο η φωνάρα του Jizzy Pearl, κάτι οι απίθανοι funk ρυθμοί στα κομμάτια τους (στο νου μου ήταν πάντα οι RHCP της metal σκηνής), κάτι οι “στην μάπα σας και κάντε μας μήνυση” στίχοι, έκαναν δίσκους σαν το “Wasted In America” &”Blackout in the Red room”. Διανύουμε το σωτήριο έτος 2014 και η μπάντα(;;;) ή μάλλον ο Jizzy Pearl κυκλοφορεί ένα EP με 6 ολοκαίνουργια κομμάτια και ετοιμάζει μίνι τους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το πρώτο σοκ ξεκίνησε με το που είδα το εξώφυλλο. Όχι πως οι προηγούμενοι δίσκοι τους ήταν η Guernica, αλλά το σχεδιάκι αυτό με το μολύβι και τον σκελετούλη, ε για όνομα! Προσπερνάω όμως, γιατί και άλλοι δίσκοι είχαν μπούρδα εξώφυλλο και το περιεχόμενο μας ξεφτίλισε. Περίμενα λοιπόν να ακούσω, όχι τα ίδια με τα 90’ς, αλλά ρε παιδί μου κάτι αξιοπρεπές που να στηρίζει την όλη διαφήμιση και χαρά! Και δεν άκουσα ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Ο δίσκος ξεκινά με ένα punk-ίζων κομμάτι που δεν θα είχε θέση ούτε στο EP των Adler’s Appettite (μακράν η χειρότερη μπούρδα που έχω ακούσει από αυτή την σκηνή μετά τα 00’ς), συνεχίζει με μια σύνθεση που πάει να θυμίσει κάτι από τα παλιά, αλλά το χάνει στο δρόμο, να σου και μια power ballad και μια μπλουζιά… Γενικά είναι από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που έχω φάει στην μουσική. Το μόνο κομμάτι που έχει αξία ύπαρξης είναι το Zeppelin-ικό “Love Is All”, που απλά ΣΠΕΡΝΕΙ, άντε και το “Sunny Days” που θυμίζει λίγη από την ψυχεδέλεια των παλιών καλών Love/Hate, που κάποιοι λατρέψαμε. Πάω να ακούσω λίγο… Βασικά τι λίγο καμιά 500ρια φορές το “She’s An Angel” για να ξεπλύνω τα αυτιά μου. Με πόνο καρδιάς…
3.5/10
Γιώργος Γιουρούσης
[Option B]
Οι πολλοί χωμένοι στα hard/sleaze rock κυκλώματα σίγουρα θα θυμάστε τους Love/Hate. Τη μπάντα που κυκλοφόρησε τη δισκάρα “Blackout In The Red Room” και που μέσω αυτής αναδείχτηκε ο Jizzy Pearl, ο τραγουδιστής που έχει άμεση σχέση με τους L.A. Guns, Adler’s Appetite και Ratt. Παρά το γεγονός ότι το φωνητικό του ταλέντο ανέκαθεν περιοριζόταν στα στερεότυπα αυτού του είδους, δε μπορώ να μην παραδεχτώ πως υπήρξε ικανός μουσικοσυνθέτης. Η πιο πρόσφατη επαφή του με τη δισκογραφία είναι αυτό εδώ το EP έξι κομματιών, το οποίο ακολουθεί τις νομικές κυρώσεις από παρελθοντικά μέλη των Love/Hate, αναγκάζοντάς τον να αλλοιώσει ελαφρώς το όνομα του συγκροτήματος. Το “Crucified” λοιπόν, ακολουθεί τα βήματα των early 90’s ήχων χώνοντας μέσα και πιο blues κατευθύνσεις στις ήπιες στιγμές τύπου “I Don’t Want To Be Your Baby” και “Too Late”. Το κακό, δυστυχώς, είναι πως ο Jizzy Pearl δείχνει να έχει πει οριστικά “αντίο” στη χαρακτηριστικά νιαουρίστικη φωνή του, όπως επίσης και στα heavy riffs που διέθεταν κάποτε οι Love/Hate. Όπως όλοι οι πάλαι ποτέ μεγάλοι rockstars, έτσι και αυτός επιλέγει να μη δημιουργήσει ογκώδη τραγούδια. Αντ’ αυτού, δίνει έμφαση σε μελιστάλαχτες μπαλάντες και χλιαρά mid-tempo κομματάκια που μπορεί να σκεφτεί μέχρι και παιδάκι Α’ Δημοτικού. Η σπίθα πλέον έχει χαθεί και αυτό φαίνεται. Οπότε το “Crucified” EP αδυνατεί να μου κινήσει το ενδιαφέρον για τη συνέχεια.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
