Απογοητευτικό το σκηνικό από τους πότες Korpiklaani, καθώς απ’ ότι φαίνετε προτίμησαν να το ρίξουν στο ποτό απ’ το να κάτσουν και να γράψουν κάτι αξιόλογο… Για μία μπάντα 5 ατόμων σίγουρα περίμενα κάτι πιο δυναμικό και δυστυχώς ακούγοντας την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, απογοητευτικά. Οι φήμες τους για “αναγέννηση” έπιασαν πάτο, τίποτα το φαντασμαγορικό δεν μπορώ να βρω στο album τους, εκτός από μικρά σε μήκος τραγούδια και καμία καινούργια ιδέα δισκογραφική. Φαίνετε ότι 8 χρόνια καριέρας μπορεί να είναι αρκετά πια για τους Φιλανδούς Korpiklaani, γιατί μετά από αυτό το αποτέλεσμα το καλό που τους θέλω είναι να στρωθούν στην δουλειά και να μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό την επόμενη φορά! Σε γενικές γραμμές το album φωνητικά είναι πολύ μέτρια (με εξαίρεση τα background φωνητικά που είναι απλά τέλεια) καθώς, εντάξει, όπως και να το κάνουμε ο Jonne Jarvela δεν είναι και η καλύτερη φωνή παρόλα αυτά έχει ένα ιδιαίτερο στιλ αλλά και πάλι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Τώρα, ορχηστρικά το album περιέχει 8 όργανα και χαρίζει μία Folk ατμόσφαιρα και, κακά τα ψέματα, κανείς δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι οι φίλτατοι Korpiklaani είναι σπουδαίοι μουσικοί, παρόλο που δεν το δείχνουν σχεδόν καθόλου, εκτός από ελάχιστα σημεία όπως το μπάσο το οποίο προσθέτει κάποια funky σημεία που σε ξυπνάνε απ’ την μονοτονία, και τα drums τα οποία έγιναν ακόμα πιο γρήγορα. Σημείωση: Το συγκεκριμένο album συνιστώ να το ακούσετε με την συνοδεία της αγαπημένης σας μπύρας! Cheers!
6/10
Σταυρούλα Διονυσοπούλου
