Το να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς το τι έχει προσφέρει ο Rob Halford στη heavy metal σκηνή, είναι σαν να βάζει ένα νήπιο να αποστηθίσει έναν ολόκληρο τόμο γεμάτο μαθηματικές εξισώσεις. Απλά αδύνατο. Οπότε αντί προλόγου ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Το Made Of Metal (ή αλλιώς Halford IV, διαλέγεις και παίρνεις) είναι η νέα solo δουλειά του πρωτομάστορα της μουσικής που αγαπάμε. Όταν κάνεις κριτική για ένα τόσο μεγάλο όνομα πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός, γιατί ανεξαρτήτως καλής ή κακής κυκλοφορίας ο σεβασμός πρέπει πάντα να υπάρχει. Μετά λοιπόν από ένα Nostradamus με τους Judas Priest που δεν ανταπεξήλθε στις προσδοκίες μας, ο Metal God αυτή τη φορά κοιτάει μόνος του να επανέλθει στο προσκήνιο. Προς μεγάλη μου λύπη, ούτε αυτή τη φορά θα τα καταφέρει. Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι εντελώς ανέμπνευστα, μη διαθέτοντας τη δύναμη να κινήσουν το ενδιαφέρον του μέσου μεταλά. Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα albums του, ο Rob εδώ δείχνει να παίζει με τα εμπορικά refrain, δημιουργώντας πολύ ευκολομνημόνευτες μελωδίες και λιγότερο heavy συνθέσεις, πράγμα που είναι σίγουρο ότι θα αφήσει πάρα πολύ κόσμο έκπληκτο. Ξεχνάμε τελείως τις πασίγνωστες σε όλους μας τσιρίδες του, καθώς η φωνή του πλέον μαρτυράει ότι έχει πατήσει τα 60, με τη χρήση μηχανημάτων να είναι πάντα σε πρώτο πλάνο. Άκου ενδεικτικά τα Undisputed, Made Of Metal και Speed Of Sound και θα ξεχάσεις ό,τι ήξερες μέχρι τώρα. Σε όλο το δίσκο την παράσταση κλέβουν αναμφίβολα οι κιθάρες και τα solos του Roy Z, που για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται πως κάνει θαύματα είτε παίζει για το Rob Halford, είτε για το Bruce Dickinson. Το riff του Twenty-Five Years και τα leads των Heartless και Hell Razor ακόμα ηχούν στα αυτιά μου, αν και με λίγο καλύτερη παραγωγή (από τον ίδιο το Roy Z όπως πάντα) θα ακούγονταν πολύ πιο “metal”. Πιο αργά κομμάτια όπως το country-ίστικο Till The Day I Die και το Thunder And Lightning θα πήγαιναν τελείως άπατα αν δεν υπήρχε ο Bobby Jarzombek (Fates Warning, Spastic Ink. και Riot μεταξύ άλλων) πίσω από τα drums. Τελικό συμπέρασμα μετά την ακρόαση; Τέσσερα μόλις κομμάτια (από τα 14 συνολικά) που ήταν σχετικά καλύτερα από τα υπόλοιπα και ένας Rob Halford που να με κάνει να πιστεύω πως η έμπνευση στη μπάντα του έχει σταματήσει από το 2002 στο Crucible.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
