[Option A]
Βγάζει άλλο είδος μουσικής τoBronx της Νέας Υόρκης εκτός από rap και RnB; Οι Lost Legacy καλούνται να δώσουν απάντηση στο ερώτημα, εκπροσωπώντας μουσικά ένα τόπο που είναι γνωστός για τα πάντα, εκτός από μουσική καλογουστιά. Μέσα σε είκοσι χρόνια underground πορείας, οι Αμερικάνοι έχουν κυκλοφορήσει μόλις έναν αυτοχρηματοδοτούμενο δίσκο, το “The Aftermath”.
Οι αναφορές στην καταγωγή του σχήματος δεν είναι διόλου τυχαίες, διότι περιγράφουν πλήρως το είδος μουσικής που υπηρετούν. Στο “In The Name Of Freedom” ακούμε τυπικό US heavy metal στα πρότυπα σχημάτων όπως οι πρώιμοι Nevermore, οι Iced Earth και οι Metal Church,ειδικά στην Dave Wayne περίοδο τους. Μάλιστα, οι Lost Legacy έχουν αποτελέσει επανειλημμένως εναρκτήριο συγκρότημα στις εμφανίσεις των τελευταίων. Γενικότερα, ακούγονται ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο μουσικών, γεγονός δυσανάλογο με την φτωχή δισκογραφική τους παρουσία. Κάτι που σε κάνει να μαντεύεις ότι η ζωντανή δραστηριότητα τους, έχει υπάρξει αρκετά πλουσιότερη της τελευταίας. Έστω και αν κάτι τέτοιο συνέβη σε επίπεδο τοπικών συναυλιών. Εκείνο που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στοιχεία, είναι τα εξαιρετικά φωνητικά του David Franco, ο οποίος θα μπορούσε να είναι μια υπερατλαντική εκδοχή του τραγουδιστή των Blazon Stone, Erik Nordkvist. Από κοντά και οι Jag Panzer-ίζουσες κιθάρες του κιθαριστικού διδύμου Pulido/Bennett. Ναι, έχουν κιθαριστικό δίδυμο. Επίσης έχουν και ένα τύπο με φτερά και σπαθί στο εξώφυλλο. Νομίζω ό,τι πιο old-school από αυτό, κάτι γίνεται και πεθαίνεις. Αλήθεια.
Εκτός από όλα τα παραπάνω, μάλλον έχουν και μεγάλη τύχη. Γιατί από όλα τα άτομα στο περιοδικό που θα μπορούσε να πέσει στα χέρια το “In The Name Of Freedom”, έπεσε στα δικά μου. Έτσι μοιραία, στοιχεία που ο μέσος φυσιολογικός ακροατής λαμβάνει ως γραφικά, εδώ θεωρούνται συν. Από καθαρά μουσική άποψης τώρα, το συγκρότημα χρειάζεται να διατηρήσει όλα τα καλά στοιχεία που προαναφέραμε, την αμεσότητα στις συναυλίες, τον πολύ καλό τραγουδιστή και το δυνατό κιθαριστικόδίδυμό του και να τα διανθίσει με καλύτερη παραγωγή και πιο μεστές συνθέσεις. Χωρίς να σημαίνει ότι πρόκειται για μια κακή ή αμελητέας έμπνευσης προσπάθεια.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
[Option B]
Το εν λόγω σχήμα μετράει είκοσι δύο χρόνια στο χώρο και μόλις δύο δίσκους, με τελευταίο αυτόν εδώ. Παίζουν power metal χωρίς πολλές ορέξεις για καινοτομίες. Πάμε όμως να κάνουμε μια εις βάθος ανάλυση.
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι θεωρώ το συγκεκριμένο δίσκο μια αρκετά μέτρια κυκλοφορία, διότι δυστυχώς το “In The Name Of Freedom” κινείται στα κλασσικά στεγανά του power metal και εν ολίγοις μας προσφέρει μία από τα ίδια, δηλαδή ένα power metal σε στυλ Stratovarius από αυτά που πραγματικά κυκλοφορούν έξω με το κιλό. Γιατί δυστυχώς, το μεγάλο κακό που έχει το power metal, ειδικά από το 2000 και μετά, είναι ότι παγιδεύτηκε στα καλούπια που το ίδιο δημιούργησε, δεν μπόρεσε να εξελιχθεί και ως εκ τούτου δεν μπόρεσε να δημιουργήσει κάποιο νέο κλασσικό δίσκο στο ιδίωμα.
Προφανώς και αραιά και που βλέπουμε πραγματικά πολύ καλά albums στο είδος, αλλά δυστυχώς, δεν έχει βγει ούτε μια κυκλοφορία ή οποία να είναι αντάξια να σταθεί ανάμεσα στα μεγαθήρια των 90s. Και όταν φυσικά ακούς για πολλοστή φορά το ίδιο πράγμα, είναι λογικό να κουράζεσαι και να σε πιάνουν τα νεύρα σου, ειδικά όταν μέσα σε όλο αυτό ακούγονται τα εμφανώς αδούλευτα φωνητικά του τραγουδιστή, David Franco, ο οποίος δίνει την εντύπωση ότι μάλλον πρέπει να έκανε με το ζόρι πέντε πρόβες πριν μπει να τραγουδήσει στην ηχογράφηση ή ότι τον έχουν πάρει τα χρόνια, ή τέλος πάντων για να μη μακρηγορούμε, ότι δεν δουλεύει αρκετά με τη φωνή του.
Είναι πραγματικά κρίμα για ένα είδος που έβαλε σε αυτή τη μουσική τόσο πολύ κόσμο (συμπεριλαμβανομένου και το γράφοντα) να της είναι πραγματικά αδύνατο να κοιτάξει μπροστά και να εξελιχθεί προκειμένου να αρχίσει ξανά να μας ενθουσιάζει. Γιατί, προσωπικά μιλώντας πάντα, σαν ακροατής, δε μπορώ να ενθουσιαστώ όταν μου σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό. Γιατί πραγματικά για κάτι τέτοιο πρόκειται αυτός ο δίσκος, όπως δηλαδή οι περισσότεροι σε αυτό το είδος που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια.
Συνοψίζοντας, αυτό που πρέπει να κάνει η μπάντα είναι να αυξήσει όσο γίνεται τον κύκλο των ακουσμάτων της και να πειραματιστεί σωστά προκειμένου να δώσει μια νέα πνοή ζωής στη μουσική της. Γιατί έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, ο επόμενος τους δίσκος παίζει να είναι ακόμα χειρότερος.
5,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr
