Ακόμα μια one man band στο δρόμο μου γι αυτό το μήνα. Luna είναι το όνομα υπό το οποίο επιχειρεί σε αυστηρά funeral doom μονοπάτια ο Ουκρανός De Mort. Το ντεμπούτο άλμπουμ των (του) Luna περιέχει ένα και μόνο κομμάτι διάρκειας 54 λεπτών. Αυτό για να σας βάλω αρχικά στο κλίμα του δίσκου. Μέσα λοιπόν σε αυτή τη σουίτα (αυτός είναι μάλλον και ο σωστότερος χαρακτηρισμός), αυτό που ακούμε είναι ο ήχος μια χειμωνιάτικης σκοτεινής ατμόσφαιρας. Το μυαλό και πάλι ταξιδεύει. Η μουσική, λόγω και της φύσης του είδους που υπηρετεί, είναι σαφώς αργή χωρίς να κουβαλά πολλές πληροφορίες. Ο εγκέφαλος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί τα ανάλογα ερεθίσματα αλλά και πολλή χρόνο να σκεφτεί και να ταξιδέψει. Σε αυτά τα 54 λεπτά η όποια ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται στα κάτι παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα όπου μια φωνή αρκετά κοντά στη χροιά του Σπύρου των SepticFlesh λέει κάτι πολύ λίγα πραγματάκια. Κάποιες μελωδίες εδώ φαντάζουν ευχάριστα οικείες στα χνάρια των πρώιμων Paradise Lost. Κάποιες άλλες πάλι δημιουργούν το ίδιο συναίσθημα οικειότητας μέσα από την επανάληψή τους. Διάφορες φωνές στο βάθος σιγοντάρουν τη μουσική και μαζί με κάποια πλήκτρα θα έλεγε κανείς ότι σε σημεία δίνουν ένα ταιριαστό οπερετικό/συμφωνικό αέρα στο άκουσμα. Πάμε στα αρνητικά τώρα. Δυστυχώς σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι θα πρέπει να βρεις τρόπους να κρατήσεις τον ακροατή σε επαγρύπνηση κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κρατήσουμε μόνο τα σημεία που έχουν ουσία με βία θα ξεπερνούσαμε τα 20 λεπτά μουσικής. Το μυαλό άλλωστε βρίσκει το χώρο να ταξιδέψει και έτσι. Το είδος από μόνο του είναι για λίγους. Το σχεδόν instrumental αυτής της κυκλοφορίας το περιορίζει έτι περισσότερο, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω με παραπάνω περιορισμούς ποιος θα μπορέσει να το ακούσει τελικά. Σαν πρώτο βήμα δεν είναι και άσχημο, αν και σίγουρα κάπως ιδιαίτερο. Είμαι της γνώμης ότι κάποια πράγματα θα πρέπει να μελετηθούν ξανά και κάποια άλλα να τεθούν σε νέα βάση για να έχει συνέχεια αυτή η προσπάθεια.
6/10
Τάσος Δεληγιάννης
