Είναι Ιανουάριος του 2018, οι Machine Head κυκλοφορούν το “Catharsis” και φέρνουν αμηχανία στην μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών τους παγκοσμίως. Το κράξιμο πέφτει σύννεφο, και όλοι προσπαθούν να καταλάβουν γιατί όλη αυτή η αλλαγή στον ήχο και την μουσική τους, όταν προέρχονται από δυο δίσκους, οι οποίοι είναι δεκάρια (σ.σ.: “The Blackening” και “Unto Τhe Locust”) και έναν που κρατάει την σημαία ψηλά (σ.σ.: “Bloodstone & Diamonds”). Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι εσωτερικές διαμάχες μέσα στην μπάντα που έφεραν εκτός τους Dave McClain (drums) και Phil Demmel (κιθάρα), δημιουργώντας παράλληλα ένα κλίμα αβεβαιότητας να πλανάται σχετικά με το μέλλον.
Ο Rob Flynn για να κερδίσει χρόνο και να μπορέσει να μαζέψει τα κομμάτια του, κάνει μία επετειακή περιοδεία με την αυθεντική σύνθεση του “Burn My Eyes”, προσλαμβάνει τους Matt Alston (Sanctorum) στα τύμπανα και Vogg (Decapitated) στις κιθάρες, και αποφασίζει να γράψει τον πρώτο του concept δίσκο. Λένε, πως ο τρόπος που αντιμετωπίζει κάποιος τις δύσκολες καταστάσεις, δείχνει το ποιόν του, αλλά και το πόσο ηγέτης είναι.
Ε λοιπόν, ο Rob Flynn εδώ το τερματίζει. Οι Machine Ηead με το “Øf Kingdøm And Crøwn” μας χαρίζουν έναν δίσκο αριστούργημα. Όποτε κυκλοφορία των Machine head ξεκινάει με κομμάτι άνω των οκτώ λεπτών, τότε πάντα κάτι καλό έπεται. Έτσι και εδώ, το εναρκτήριο “Slaughter The Martyr” από το πρώτο δευτερόλεπτο σου δίνει την αίσθηση πως ακούς κομμάτι από το “The Blackening” ενώ με το που μπαίνει αυτό το riff σήμα κατατεθέν δεν μπορείς παρά να δυναμώσεις την ένταση και να αφεθείς στο μεγαλείο αυτής της μουσικής. Το thrashy “Choke On The Ashes Of Your Hate” που ήταν και το πρώτο single ακολουθεί ανεβάζοντας τις ταχύτητες και το groove στον θεό. Η συνέχεια είναι αντίστοιχη με το “Become The Firestorm” που εμένα μου θύμισε αρκετά το έπος “This Is The End” από το “Unto The Locust”.
Γενικά ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά πουθενά και οι ιδέες διαδέχονται η μία την άλλη ενώ σε άλλες περιπτώσεις μέσα σε ένα κομμάτι υπάρχουν δύο και τρία riffs, που άλλα συγκροτήματα με αυτά θα έφτιαχναν ολόκληρους δίσκους. Η επόμενη δυάδα που ακολουθεί είναι και η απόλυτη κορυφή του δίσκου καθώς τα “My Hands Are Empty” και “Unhallowed” είναι συνθέσεις που εύκολα θα μπορούσαν να βρίσκονται στο “The Blackening” και σε κάνουν να τα ακούς ξανά και ξανά και να μην τα χορταίνεις με τίποτα. Η συνέχεια είναι και αυτή πολύ καλή με κομμάτια δυναμίτες, αλλά και το “Bloodshot” το οποίο έχει γίνει ήδη η αδυναμία μου (σ.σ.: ίσως το κρυφό διαμάντι του δίσκου!), καθώς είναι από τα πιο πορωτικά κομμάτια που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια.
Οι Machine Head παρόλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, επιστρέφουν στις ρίζες τους και μας χαρίζουν στιγμές απόλαυσης με το “Øf Kingdøm And Crøwn”. Ένας δίσκος που είναι άξια συνέχεια της τρομερής τριάδας (σ.σ.: 2007 – 2014) και μπορεί να γίνει το σκαλοπάτι για να ακούσουμε στο μέλλον κάτι ακόμη καλύτερο στα επίπεδα ποιότητας του “Unto The Locust”.
9/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]