Με το που άκουσα τα πρώτα pop πλήκτρα, έβγαλα από την ντουλάπα το καλό μου φτυάρι, έτσι για να είμαι προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο. Ακούγοντας τον δίσκο μέχρι τέλους, συμπέρανα πως το ένστικτό μου ήταν ακόμα μια φορά σωστό. Οι Δανοί επιμεταλλωμένοι popsters Malrun συγκεντρώνουν όλες τις παθογένειες του σύγχρονου metal, κάνοντάς μας ένα άτυπο φροντιστήριο για το πως ΔΕΝ πρέπει να παίζεται το metal εν έτη 2014. Αφού ξεπατίκωσαν τα ρυθμικά riffs και τον ήχο των πλήκτρων των In Flames (από τις τελευταίες κατάπτυστες δουλειές), τα μπαστάρδεψαν με metalcore Αμερικανιές και στη συνέχεια έκαναν την ιεροσυλία να κατακλέψουν τα μελαγχολικά ατμοσφαιρικά στοιχεία των Katatonia. Στο τέλος, για να δέσει η σάλτσα, πρόσθεσαν μπόλικα καθαρά φωνητικά για να τραγουδάνε τα emo αγοράκια και κοριτσάκια όταν δεν βρίσκουν μαύρο μανό στο σούπερ μάρκετ, και κάποια «και καλά» brutal, για τις σπάνιες περιπτώσεις που θέλουν να εκφράσουν την αστείρευτη οργή τους προς τους κατασκευαστές μάσκαρας. Μπάντες όπως οι Malrun και οι βασικές τους επιρροές όπως είναι οι Five Finger Death Punch και οι Avenged Sevenfold, τις θεωρώ προσωπικά κατασκευάσματα της μουσικής βιομηχανίας, δεν έχουν καμία σχέση με το metal, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τις ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Το ότι είναι κάτι εμπορικό, δεν πάει να πει ότι είναι κακό, αλλά αυτό ισχύει και από την ανάποδη. Ευτυχώς υπάρχουν εκεί έξω εκατοντάδες μπάντες που παίζουν μουσική της προκοπής και που αξίζουν τον χρόνο σας. Πάω ν’ ακούσω το νέο Insomnium να στανιάρω (ξέρω και τα μονδέρνα να’ουμ).
3/10
Νίκος Κεφαλίδης
