Η Αγγλία είναι μια πολύ καλή επιλογή χώρας αν θες να παίξεις πραγματικό doom. Φταίει το κλίμα; Φταίει το νερό; Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Αυτή είναι άλλη μια φορά που βρίσκομαι προ εκπλήξεως μπροστά στην εξέλιξη της doom-sludge σκηνής. Οι Ramesees είναι ένα δυνατό τρίο που όχι μόνο έχουν ιδέα πώς πρέπει να ακούγεται ένα αριστουργηματικό album τέτοιου είδους αλλά το εφαρμόζουν κιόλας. Ομολογουμένως μια από τις καλύτερες δουλείες του μήνα και βιάζομαι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα γιατί εδώ οι αγαπητοί Άγγλοι έχουν εισάγει τόσα στοιχεία στη μουσική τους που πραγματικά σε αφήνουν όχι μόνο άφωνο αλλά και με την απορία για το τι θα επακολουθήσει στο επόμενο κομμάτι που θα ακούσεις. Από όποια μεριά κι αν εξετάσεις αυτόν τον δίσκο, βρίσκεις μόνο 3 ίδιου βαθμού αποσύνθεσης, μυαλά τα οποία συνυπάρχουν στην ίδια μπάντα. Να πω για το εισαγωγικό ‘Iron Crow’ με τη καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στις φωνητικές γραμμές; Να πω για τις σχεδόν ανατριχιαστικές μπασογραμμές στο ‘Terrasaw’ ή για το Darkthrone νοοτροπίας ‘Black Hash Mass’; Μήπως να αναφέρω πόσο βαθιά επηρεασμένοι είναι από τους μεγιστάνες Slayer στο ‘Vinho Dos Mortos’ ή να προσκυνήσω στον βωμό του jamming που κάνουν στο ‘Baptism of the Walking Dead’; Και πριν το ‘Hand Of Glory’ μας τσακίσει τα κοκάλα με την επιθετικότητα του, ακούμε μια γνήσια μίξη των αείμνηστων Sabbath και Kyuss, ενώ που και που ακούς κάτι μικρά σημειάκια αλά My Dying Bride. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Φοβερή δουλειά.
8,5/10
Αγγελική Καπίρη
