Νομίζω ότι δε χρειάζεται να σας πω τι παίζει το συγκεκριμένο συγκρότημα. Είναι από τις περιπτώσεις που το εξώφυλλο μιλάει ξεκάθαρα από μόνο του. Το βρήκα μάλιστα και αρκετά ενδιαφέρον αφού δεν το παράκαναν όπως άλλοι τόσοι παρόμοιου ηχητικού ύφους.
Οι Cynabare Urne λοιπόν είναι Φινλανδοί και ξεκίνησαν σαν ντουέτο το 2014. Πριν δύο χρόνια προστέθηκε και τρίτο μέλος στη σύνθεση, οπότε συνεχίζουν με αυτή τη μορφή. Κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα το EP “Fire The Torches” το 2016, στη συνέχεια το EP “In The Cremation Ground” το 2018 κάτω από τη στέγη των Helter Skelter και Regain και τώρα το πρώτο τους full-length album.
Δέκα κομμάτια θα συναντήσουμε εδώ σε ένα σαραντάλεπτο το οποίο περνάει χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Όλο το υλικό είναι καινούριο, καθώς δεν υπάρχει κάτι από τις προηγούμενες κυκλοφορίες εδώ πέρα. Το στυλ των Cynabare Urne είναι old-school death metal τόσο στην κατεύθυνση της μουσικής όσο και δυστυχώς για εμένα στην παραγωγή.
Αν και δεν έχει τα χάλια άλλων παρελθοντολάγνων της κακιάς ώρας, ο ήχος της κιθάρας, των drums και γενικά όλη η παραγωγή βγάζουν αυτή την παλιομοδίτικη αίσθηση. Έχω ξαναγράψει και δε σταματήσω να το κάνω το πόσο αστείο φαίνεται στο μυαλό μου να κυνηγάς να βγάλεις κάτι τέτοιο.
Πέρα από αυτό, μιλάμε για τυπικό death metal. Ρυθμοί πότε γρήγοροι και πότε αρκετά αργοί σε doom επίπεδα, κάποια ενδιαφέροντα riffs εδώ κι εκεί και φωνητικά που τουλάχιστον ακούγονται μια χαρά. Υπάρχει και μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που καλύπτει το τελικό αποτέλεσμα, πιθανώς για να ταιριάζει με τους στίχους της μπάντας.
Εν κατακλείδι, δε βρήκα τίποτα το σπουδαίο να με κρατήσει στους Cynabare Urne. Δεν κρίνω το γεγονός ότι δεν παίζουν κάτι πρωτότυπο, απλά το ότι είναι αρκετά μέτριο για να του αφιερώσω παραπάνω χρόνο. Κάνουν μεν καλύτερη δουλειά από τόσες και τόσες άλλες μπάντες που απλά βαράνε χωρίς νόημα με χειρότερο ήχο αλλά δεν είναι αρκετό για εμένα.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
