[Option A]
Η εντύπωση που μου δίνεται είναι ότι όταν μια μπάντα με ανάλογο παρελθόν όπως των Megadeth βγάζει καινούργιο δίσκο, όλοι ετοιμάζονται να τους σταυρώσουν. Αλλά πώς να πεις κακό για τους Megadeth, που συνεχίζουν να μας ετοιμάζουν τόσο καλές δουλειές και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στο ‘Thirteen’ κρατούν και την εφηβικότητα και τον επαγγελματισμό που τους συνοδεύει χρόνια τώρα. Είναι μια κυκλοφορία που θα τιμηθεί δεόντως από όσους προτιμούν – ή μάλλον δέχονται- δουλειές όπως το ‘United Abominations’, αλλά δε νομίζω να αφήνει παραμελημένους και όσους πωρώνονται με την πιο old school φάση τους. Από τη στιγμή που υπάρχουν κομμάτια όπως το ‘Never Dead’ και επανακυκλοφορίες όπως το ‘Millennium of the Blind’, το album είναι για όλους. Ο δίσκος ξεκινάει με το ‘Sudden Death’, πολύ τεχνικό, πολύ ώριμο, με τα γνωστά φωνητικά του Mustaine που εισχωρούν μέσα σου και δεν ξέρεις ποιο ακριβώς συναίσθημα σου προκαλούν. Το επόμενο κομμάτι, ‘Public Enemy’ συνεχίζει στην ίδια συχνότητα και έπειτα με το ‘Whose Life (is it anyway)’- κομμάτι που μου θυμίζει το στυλ του ‘Never Walk Alone’, υποθέτω ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το ‘United Abominations’. Φτάνοντας όμως στο ‘Drugs Sex and Money (πολύ πιο groovy)’ , ακούγοντας το ‘Never Dead’, το ‘Deadly Nightshade’ και το ‘Thirteen’, τα παίρνω πίσω όλα, γιατί όντως έχουν κάνει βήμα παραπέρα. Τρία στοιχεία λοιπόν κυριαρχούν στο album, που το κάνουν διαφορετικό. Φαίνεται να είναι κατά κάποιο τρόπο «υπερπαραγωγή», λόγω της ωριμότητας και της πυκνότητας των κομματιών, έχουν πληθήνει τα σολιστικά μέρη και ίσως είναι από τις πιο τεχνικές δουλειές τους, κρατώντας όμως και την απλότητά τους και αφήνοντας ζωντανές στη μνήμη παλιές πολύ καλές τους δουλειές.
9/10
Ήλια Τσάρα
[Option B]
Παραλείπουμε τις συστάσεις καθώς πρόκειται για μια εκ των μεγαλύτερων μπαντών στην ιστορία της μεταλλικής μουσικής, οπότε όποιος δεν τους ξέρει… Ας συνεχίσει να ξύνει τοίχους ξέρω ‘γω! Φέτος λοιπόν, πριν λίγο καιρό πιο συγκεκριμένα, βγήκε στην κυκλοφορία το νέο δημιούργημα του Dave Mustaine το οποίο είναι ένα αρκετά back to the 90’s υλικό όπως όλοι έχετε μάθει από δω κι από κει, με πολλές ωραίες και “πιασάρικες” στιγμές να μας θυμίζουν… Πόσο τέλεια ήταν εκείνη η εποχή για τους Megadeth. Για να πω την κλασική αλήθεια, το παρών άλμπουμ δεν ήταν κάτι που περίμενε ο κόσμος μετά το ισοπεδωτικά απίστευτο ‘End Game’, το οποίο βούλωσε πολλές τρύπες…! Και το λέω αυτό όσων αφορά το στιλ των συνθέσεων του στο οποίο ήταν γρήγοροι, μελωδικοί και πιο τεχνικοί από την εποχή του ‘Rust in Peace’ τουλάχιστον, ενώ το «13» είναι μεν πιο απλοϊκό σαν riff-ολογία αλλά είναι σχεδόν περίπλοκο χωρίς να είναι δύσπεπτο. Αυτό το άλμπουμ απλά γεννήθηκε μέσα από ένα ‘Countdown to Extinction’ και ένα ‘Cryptic Writings’, πολλές στιγμές σε αυτό το υλικό θα σας θυμίσουν πολύ έντονα τον Dave του
8/10
Χρήστος Τσίτσης
