Μόνο σεβασμό μπορώ να νιώσω για μια Ιταλική μπάντα η οποία ονομάζει το πρώτο της δίσκο “Sex First” και παίζει ένα μείγμα sleaze / hard rock και AOR. Το κουιντέτο έχει σχηματιστεί το 2010 και έρχεται με δυναμικό τρόπο να δείξει πως το είδος που αντιπροσωπεύουν δεν έχει πεθάνει, κάτι το οποίο με την άνοδο των Nirvana έδειξε να συμβαίνει, αφού οι περισσότερες sleaze μπάντες δεν είχαν κάτι το τρομερό να δείξουν. Το να βλέπεις μια μπάντα από την Ιταλία να παίζει τόσο πειστικά και τίμια μια μουσική η οποία αναδείχτηκε στην Αμερική μόνο χαμόγελο μπορεί να σου φέρει στο στόμα.Οι Midnight Sin κάνουν μια πολύ έξυπνη μίξη όλων των μεγάλων ονομάτων της σκηνής (Motley Crue, Warrant, Ratt, Bon Jovi και ο κατάλογος είναι ατελείωτος), αλλά ειδικά των Guns ‘N’ Roses της εποχής “Appetite For Destruction” λόγω του παιξίματος και των ιδεών του Lead κιθαρίστα LeStar (τι όνομα!!!) ο οποίος πρέπει να προσκυνάει το εικόνισμα του Slash κάθε πρωί. Το πολύ ωραίο με τους Midnight Sin είναι ότι δείχνουν να έχουν και το heavy metal μέσα στο αίμα τους, αφού πολλές φορές η μουσική δείχνει να σκληραίνει τόσο όσο να μπορέσει να ικανοποιήσει και ένα καθαρόαιμο μεταλά. Το όνομα Ugly Kid Joe μου έρχεται στο μυαλό προσπαθώντας να τεκμηριώσω τα λεγόμενα μου. Οι κρυφοί άσσοι στο μανίκι των Midnight Sin είναι τρεις. Πρώτον, δεν φοβούνται να σπάσουν ρυθμούς μέσα στα κομμάτια τους κάνοντάς τα πολύ ενδιαφέροντα. Δεύτερον οι πολύ μελωδικές κιθάρες, όπως για παράδειγμα στο “Midnight Revolution” του οποίου το εισαγωγικό riff θα μπορούσε να ήταν riff για ένα καθαρόαιμο metal συγκρότημα. Ο τρίτος άσσος είναι οι εμπνευσμένες μελωδίες και το γεγονός ότι η μπάντα δίνει μεγάλη έμφαση σε αυτές. Ο Albert Fish με την γεμάτη εκφραστικότητα, εύρος και γρεζάτη φωνή του αποδίδει όλες αυτές τις μελωδίες στο έπακρο. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια από το δίσκο, αφού όλα κυμαίνονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο (εκτός του “Feed Me With Lies” – ντροπή για την ξεδιάντροπη αντιγραφή του “Have a Nice Day” των Bon Jovi), συνήθως up tempo τα οποία σε συνεπαίρνουν κάνοντάς σε να θέλεις να βγεις στο πλησιέστερο rock bar και να πιεις μπύρες. Υπάρχουν βέβαια και οι πιο ήρεμες στιγμές, όχι μπαλάντες, αλλά κομμάτια στο στυλ του “Busy Bee” των Ugly Kid Joe. Υπάρχει και η Piano μπαλάντα “Sweet Pain” που κλείνει το δίσκο, αλλά μάλλον είναι η δεύτερη κακή στιγμή στο δίσκο. Μπράβο στους Midnight Sin που σε ένα είδος που έχει χιλιοπαιχτεί έδωσαν μια φρέσκια κυκλοφορία βάζοντας τη δική τους προσωπική σφραγίδα. Οι οπαδοί του είδους ούτε καν να το σκεφτούν αν θα πρέπει επενδύσουν, θα ακούσουν κάτι πολύ καλό. Οι υπόλοιποι μπορούν να δώσουν μια ευκαιρία στους Midnight Sin και μάλλον θα πειστούν.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
