Τα σαράντα τους χρόνια πορείας γιορτάζουν φέτος οι αγαπημένοι Γερμανοί heavy metallers Grave Digger. Για τον λόγο αυτό, δυο χρόνια μετά το μέτριο “The Living Dead” επιστρέφουν στην ενεργό δισκογραφία με έναν ακόμα concept δίσκο, το “Fields Of Blood”, το οποίο θα μπορούσε να ονομαστεί και “Tunes Of War Pt.3: Fields Of Blood”. Όπως πολύ καλά καταλάβατε, η θεματολογία που επέλεξαν μετά από εικοσιτέσσερα χρόνια έχει να κάνει και πάλι με την Σκωτία, κάτι που έγινε και με το πρώτο “Tunes Of War” (1996) αλλά και με το “The Clans Will Rise Again” (2010). Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά. Ούτε το “The Clans Will Rise Again”, ούτε το “Fields Of Blood” μπορούν να φτάσουν το “Tunes Of War”.
Υπάρχει μια ειδοποιός και τεράστια διαφορά. Ο Axel “Ironfinger” Ritt σε σχέση με τους προκατόχους του ακούγεται λίγος. Όσες φορές και να τα πούμε, το πλήγμα της φυγής του θεού Uwe Lullis (Accept) δύσκολα μπορεί να καλυφθεί. Όσο και να προσπαθεί στα δυο άλμπουμ συνθετικά ο Ritt να “πιάσει” τον Lullis, δεν μπορεί. Όμως δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον έκανε εξαιρετική δουλειά τόσο στο “The Clans Will Rise Again” αλλά και στα “Clash Of The Gods” (2012) και “Return Of The Reaper” (2014), με το τελευταίο να ήταν το καλύτερο για εμένα, καθώς αυτά που ακολούθησαν ήτο παγερά αδιάφορα.
Απλό παράδειγμα σε αυτά που αναφέρω τα “Lions Of The Sea” & “Gathering Of The Clans” να είναι τα νόθα αδέρφια του “The Dark Of The Sun”. Το κακό είναι ότι όσες φορές και να άκουσα το δίσκο, δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε ένα κομμάτι που να με τράβηξε και να πω “Κομματάρα αυτό ρε!”. Όχι. Ούτε ένα το οποίο είναι πολύ κακό. Μέχρι και η μπαλάντα “Thousand Tears” με την εξαιρετική συμμετοχή της Noora Louhimo των Battle Beast μου φάνηκε παγερά αδιάφορη. Μην ξεχάσετε δε το “My Final Fight”, μια εξαιρετική σύνθεση… που ίσως ξέφυγε από το “Masquerade” (1995) ή το “The Rivalry” (1998) των Running Wild, αφού ουδεμία σχέση έχει με Grave Digger! Ίσως το μοναδικό κομμάτι που να διέφερε της όλης κατάστασης να είναι το “Union Of The Crown”, αλλά τι να το κάνεις; Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
Για εμένα αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς μετά το “Wings Of Rage” των Rage. Μπορεί τώρα κάποιοι από εσάς να το βρείτε εξαιρετικό. Από την δική μου σκοπιά σας λέω να προσπεράσετε άφοβα…
5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
